The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom

Na zes jaar is er een nieuwe Zelda, en dat is in de game-wereld sowieso een belangrijke gebeurtenis. Wat Zelda: Tears of the Kingdom echt bijzonder maakt is hoe de game spelers dwingt creatief na te denken.

Zelda is en blijft één van Nintendo’s belangrijkste series. Eind jaren tachtig liet het eerste deel zien hoe een avonturenspel hoorde te werken. De game zat vol met puzzels en geheime gebieden, op schoolpleinen wereldwijd werden wekenlang strategieën uitgewisseld voor hoe je de wereld het beste kon verkennen. Eind jaren negentig was opvolger Ocarina of Time de maatstaf voor 3D-games wereldwijd. Decennia later staat dat spel nog bovenaan menig favorietenlijst, zoals hoe The Godfather nog op lijstjes van filmfans staat. Sindsdien is een nieuwe Zelda een belangrijke gebeurtenis – en deze vrijdag verschijnt na zes jaar een nieuw deel, waar Nintendo al die tijd bijna niks over heeft verklapt.

De voorganger, Breath of the Wild, brak in 2017 met een aantal grote Zelda-conventies. Waar je in voorgaande games vrij lineair van kerker naar kerker trok, was dit ineens een zandbak, vrij te verkennen. Je kon direct proberen het grote kwaad te verslaan, of juist je tijd verdoen aan puzzels en het verzamelen van nieuwe uitrusting.

Waar oude Zelda-games één oplossing hadden voor een probleem of puzzel, waren er in Breath of the Wild ineens tien. Het was een game volgens het principe ‘zoek het lekker zelf uit’. Had je een gekke oplossing bedacht die in andere games nooit zou kunnen? Dikke kans dat het in Zelda wel gewoon kon. Op papier een interessant idee, in de praktijk onwijs moeilijk om te bouwen. Want hoe zorg je dat spelers de juiste dingen verzinnen?

Lego-doos

Toch lukte Nintendo dat. Breath of the Wild gaf de speler alle vrijheid. Dat idee wordt nog verder doorgetrokken in het nieuwe Tears of the Kingdom. Wederom betreed je als zwaardvechter Link de fantasywereld Hyrule, waar ditmaal oude ruïnes door mysterieuze magie de lucht in zijn gelanceerd. De prinses Zelda, immer het slachtoffer, moet voor de zoveelste keer worden gered. Net als in de vorige game moet Link eerst allerlei puzzels oplossen om nieuwe krachten te ontsluiten.

De belangrijkste innovatie is hoe Link nu objecten aan elkaar vastplakt. Combineer een steen met een zwaard en Link heeft ineens een hamer. Zodra je grotere objecten tegenkomt, verandert de game in een soort creatieve Lego-doos. Een ventilator aan een mijnkarretje worden ineens een wagen die je voortstuwt, terwijl een vuurspuwer onder een ballon je de lucht in brengt. Hoe verder je komt, hoe complexer de mogelijkheden.

Dat principe zit overal in deze game. Een groep muzikanten wil graag een fee bezoeken? Bouw een wagen voor je paard, of fabriceer een volledig werkende auto. Zelfs vijanden die zich in kampjes ophouden zijn in Zelda een puzzel, vol met mogelijkheden om ze uit te schakelen zonder ooit je zwaard te pakken.

Schaalvergroting

Het lukt Tears of the Kingdom om een bijna onmogelijke lijn te bewandelen. Je krijgt als speler voelbaar alle vrijheid. Maar nauwelijks merkbaar zorgen onzichtbare designkeuzes ervoor dat de speler de juiste kant op wordt gestuurd. Andere games stompen zulk creatief denken vaak af, omdat het moeilijk uit te voeren is. Zelda lukt het.

Daar komt een schaalvergroting ten opzichte van Breath of the Wild bij. Ik dwaalde tientallen uren door de grotten onder Hyrule, vloog tussen luchteilanden om complexe puzzels op te lossen. Dat vliegen zorgt dat je constant geprikkeld wordt: vanuit de lucht zie je steeds nieuwe plekjes om te verkennen. Wie het verhaal volgt reist ook af naar grote tempels vol met puzzels, net als in oude Zelda-spellen.

Het is een spel vol details, die soms niet eens door de makers worden aangewezen. Wist je bijvoorbeeld dat de grotten onder Hyrule omgedraaid zijn, en je dus een berg tegenkomt op plekken waar in de bovenwereld een meer ligt? Het moet je maar net opvallen. Zo hebben de makers honderden kleine verrassingen in de wereld van Hyrule verstopt. Het is een game die draait om geheimen, die steeds dieper in je hoofd kruipt.