Xenoblade Chronicles

Japanser dan Monolith Soft is een ontwikkelaar zelden. Deze studio bevindt zich in Tokio en werd opgericht door een aantal voormalig notabelen van Square Enix, vooral bekend van de Final Fantasy-reeks. Een groot deel van de werknemers is verantwoordelijk voor het bejubelde Xenogears, waar ze later als Monolith Soft verder op wisten te borduren in de Xenosaga-reeks.

De studio lijkt verzot te zijn op de eerste twee lettergrepen die de spellen delen, want ook bij Xenoblade Chronicles zien we ze weer terug. En met reden: want hoewel het spel geen letterlijk vervolg is op Xenogears en -saga, is het wel een spirituele opvolger. Aan het hoofd van de ontwikkeling stond namelijk Tetsuya Takahashi, dezelfde man die dezelfde rol vervulde bij de vorige twee spellen.

Het Japanse RPG-genre wordt wat met uitsterven bedreigd. Studio’s brengen vooral spellen uit die eerdere klassiekers herkauwen, zonder al te veel te innoveren en te veranderen. Final Fantasy probeerde dat met zijn dertiende deel op te lossen door het gehele spelconcept te veranderen, maar dit viel bij vooral de meest trouwe fans niet goed. Het was daarom ook nog maar de vraag of Nintendo Xenoblade Chronicles, in thuisland Japan geprezen als een van de weinige sterke titels binnen zijn genre, wel in het westen zou durven uitgeven. Een belangrijk gegeven, omdat dit laat zien hoeveel Xenoblade moet presteren om zijn soortgenoten voor uitsterven te behoeden.

Gelukkig is Xenoblade Chronicles dan ook een frisse wind in een spelcomputergeneratie gevuld met zouteloze, herkauwde rollenspellen. Door niet alleen naar ontwikkelingen in eigen land maar ook naar die van bijvoorbeeld het westerse Blizzard en BioWare te kijken, heeft Monolith Soft een RPG geproduceerd die de beste elementen van oost en west weet te combineren. Zo hoeven spelers tijdens gevechten niet op hun beurt te wachten om een aanval te doen, maar vechten jouw personages en de monsters op het veld door terwijl jij tactisch te werk gaat door speciale aanvallen in te zetten. Een systeem dat erg doet denken aan Final Fantasy XII, maar door je constant bezig te houden vele malen actiever aanvoelt.

Spelers volgen het verhaal van Shulk, een bewoner van een vredige kolonie die in aanraking komt met een magisch zwaard. Dit is het enige wapen dat effectief is tegen de mechanische Mechoids, die de koloniën verspreid over de wereld aanvallen om de bewoners te verorberen. Tijdens zijn reis om dit gevaar tegen te houden, ontdekt Shulk steeds meer geheimen van het zwaard, waaronder de mogelijkheid om de toekomst te zien.

Het verhaal is simpel in vorm, maar wordt door effectieve executie verrassend interessant gehouden. Het hoge tempo waarop het verhaal vordert, zorgt ervoor dat dit zelden verveelt tijdens de zestig uur dat het duurt, terwijl de groep hoofdrolspelers zodanig goed wordt uitgediept dat veel Japanse cliche’s uitblijven. Geen enkele cutscene in het spel bestaat uit verspilde schermtijd maar werkt mee aan een steeds complexer wordend verhaal.

Hoewel het verhaal meeslepend genoeg is om menig speler bezig te houden, is Xenoblade Chronicles beladen met uit te voeren zij-missies. Wil je iedere om hulp vragende ziel helpen met zijn probleem, dan kun je de zestig uur dat het spel normaal kost makkelijk verdubbelen. Deze opdrachten zijn simpel in opzet ('help mij met het vinden van vijf bloemen'), maar vormen een groter geheel. Hoe meer mensen je helpt, hoe meer ze je mogen en hoe hechter de band tussen dorpelingen ook wordt. Zo zie je jouw omgeving langzaam naar elkaar toetrekken. Het spel laat hier een paar verbluffende ideetjes zien waar ontwikkelaars van kunnen leren. Vind je bijvoorbeeld een voorwerp dat je op een later moment in het spel nodig hebt, dan word je vooraf gewaarschuwd aan de hand van een visioen van Shulk.

Conclusie

Met zijn charme, plot en gigantische lading aan extra content is Xenoblade Chronicles een spel dat menig gamer weken, misschien wel maanden zal bezighouden. De productiewaarden en vernuftigheden die de ontwikkelaar daarnaast heeft toegepast zorgen ervoor dat hij met kop en schouders boven de soms wat saaie Japanse concurrentie uitsteekt. Het is fijn om te zien dat er in het oosten nog toffe games gemaakt worden.