Thomas Was Alone
In Thomas Was Alone bestuur je gekleurde rechthoeken met meer karakter dan menig videogamepersonage.
In Thomas Was Alone volg je geen ridders, soldaten of magiƫrs tijdens een reis door gedetailleerde omgevingen. In plaats daarvan bestuur je een groep vierkante en rechthoekige blokjes, tijdens hun reis door een zwarte, hoekige wereld. We weten het, dat klinkt niet heel spannend, maar het tegendeel is waar.
Aan het begin van ieder level hoor je namelijk een verhaalverteller ingesproken door de Britse komiek Danny Wallace, die je vertelt wat er allemaal door het hoofd van deze blokjes heen speelt. Hierdoor krijgen deze ogenschijnlijk dode spelfiguren al snel een eigen persoonlijkheid. Het gemiddeld gevormde rechthoek Thomas blijkt al snel een avontuurlijke en onschuldige gozer, terwijl de kleine Chris een jaloers en mopperig type is. De persoonlijkheden van de figuren zijn nauw verbonden aan de vorm van het spelfiguur: zo is Greg's mopperigheid bijvoorbeeld te danken aan zijn kleine postuur, wat er in de spelwereld voor zorgt dat hij niet heel hoog kan springen.
Er is geen gebrek aan onafhankelijke ontwikkelaars die artsy platformspellen maken. Heel gek is dit niet: deze generatie aan indies is opgegroeid met spellen zoals Mario en Sonic, die vandaag de dag als inspiratie voor hun eigen werken dienen. Thomas Was Alone is geen uitzondering: ook dit spel berust volledig op jouw spring- en klauterwerk door tweedimensionale levels. Naarmate het spel vordert krijg je meer spelfiguren van verschillende groottes, die verder kunnen springen of door nauwe gangen kunnen bewegen. Omdat ze elkaar ook als opstapje kunnen gebruiken om hogere plekken te bereiken, ontstaat er al snel een geinig puzzelelement. In het begin zal het wisselen tussen personages om wat rond te springen genoeg zijn om het einde te bereiken, maar uiteindelijk moet je spelfiguren omstebeurt op precieze wijze coƶrdineren.
Conclusie
Thomas Was Alone is een aardig puzzelspelletje, maar vooral een voorbeeld van goede verhaalvertelling in games. De simpele blokjes die de hoofdrollen vertolken, krijgen door hun rol in het spel en het stemwerk zodanig veel persoonlijkheid, dat ze kunnen opboksen tegen spelfiguren uit complexere, realistischere games.