Preview: The Tomorrow Children

Vertel iemand dat The Tomorrow Children  is van de makers van de PixelJunk-games en of zij zal je wellicht niet geloven. Ontwikkelaar Q-Games pakt het met deze game namelijk totaal anders aan dan we gewend zijn. Weg zijn de tweedimensionale arcadespelletjes: dit is een 3D-zandbak die zich het beste met Minecraft laat vergelijken. Als Minecraft zich had afgespeeld in een esoterisch, Russisch dorp in de jaren ’60.

Bouwen, verzamelen en verdedigen

The Tomorrow Children geeft je een dorp. vind je de spullen die je net als in Minecraft gebruikt om te overleven. Soms door ze te maken, door ze simpelweg te kopen. Haal bijvoorbeeld een pikhouweel om op de eilanden rond het dorp erts te verzamelen. Een actie die op zichzelf vrij simpel is: je drukt één keer op de actieknop en wacht tot de grond of muur openbreekt en je het materiaal mag oppikken.

Achter bijna geen van de acties die je in The Tomorrow Children uitvoert zit een vereiste ‘vaardigheid’, waarbij bijvoorbeeld je reflexen op de proef worden gesteld. De manier waarop jij kiest je tijd in te vullen bepaalt hoe het spel zich voortzet. Duik je de grotten in om erts in te zamelen? Ga je bomen omhakken? Of blijf je bij het dorp, om bijvoorbeeld vijanden van monsters af te slaan? Het behoud van je nederzetting is je belangrijkste missie, maar je moet zelf bepalen hoe je dat het beste aanpakt. Hoewel het vrij makkelijk is om op een kanon te springen en op gigantische monsters te schieten, moet je wel eerst de materialen hebben om dit kanon te bouwen. Dan is er ook nog eens stroom. Om alle gebouwen van elektriciteit te voorzien, moet je wel een paar keer op de lopende band rennen.

Dorp vol vreemdelingen

Dit dorp is niet alleen van jou. Het is van een groep willekeurige spelers die samen op dezelfde locatie wordt gedumpt. In de uiteindelijke versie kun je tussen dorpen reizen om vrienden te bezoeken, maar je bent grotendeels aangewezen op willekeurige mede-gamers. Je hebt in eerste instantie weinig aan al die andere spelers. Je ziet ze alleen als je in je dorp bent, waar ze een hologramraster om zich heen hebben. In essentie zijn dit wildvreemden, mensen die je op straat ziet lopen maar niet zomaar zou aanspreken. Praten kan zelfs niet. Je reist bijvoorbeeld in de bus naar de randen van het level waar je mineralen verzamelt. Maar zodra de bus halverwege is, verdwijnen ineens alle andere spelers die met je meereisden. Indirect zijn deze andere spelers echter van essentieel belang. Omdat jullie een dorp delen, worden namelijk ook alle grondstoffen gedeeld. Heb je hout verzameld? Dan kan je dorpsgenoot daar wellicht iets van bouwen. Dorp zonder stroom tijdens een monsteraanval? Terwijl de rest deze monsters van zich afslaat spring jij op de lopende band. Je vormt samen een gemeenschap, hoewel je nooit een woord met elkaar uitwisselt. Eén arbeidersvolk: een duidelijke verwijzing naar het communisme van Rusland waar The Tomorrow Children op is gebaseerd.

De bouwfuncties van  zijn vrij beperkt, waardoor wij bijvoorbeeld niet de wildernis in konden om onze eigen hut ergens te bouwen. Hoewel we de alversie speelden, denken we niet dat hier verandering in komt. Dat zou betekenen dat spelers massaal hun gezamenlijke dorpen verlaten en de essentie van het spel verloren gaat. Het zou daarom niet eerlijk zijn om het gebrek van een vrije bouwmodus te bekritiseren. Maar beschouw het wel als een waarschuwing: hoewel The Tomorrow Children net als Minecraft een creatief bouwspel is, moet je hier op heel andere wijze je plezier uit halen.

Porseleinen kijkdoos

Onderschat niet de grafische capaciteit van studio The Tomorrow Children is één van de mooiere games die we de afgelopen tijd op de PlayStation 4 hebben gespeeld. Ondanks, of misschien wel dankzij, de soms wat lege spelwerelden. De textures personages en voorwerpen hebben bizar veel detail. Door creatief gebruik van scherptediepte en lichteffecten heb je het idee dat je in een kijkdoos met porseleinen poppetjes zit te kijken. The Tomorrow Children heeft geen realistische stijl, maar weet zijn grafische ambities perfect uit te voeren. Een stijl die perfect aansluit op het wat bizarre spel wat hierachter schuilt.

Winkelrijsimulator 2014

We worden enthousiast van het idee achter The Tomorrow Children. De indirecte samenwerking tussen jou en wildvreemde medespelers zorgt ervoor dat het spel verdacht veel doet denken aan Journey. De daadwerkelijke executie is alleen minder charmant. ntwikkelaar probeert het gevoel van Sovjet-Rusland over te brengen door je in de ultieme arbeiderspositie te plaatsen. Dit betekent dat je lang niet altijd op avontuur gaat: vaak is het een kwestie van erts verzamelen in een steengroeve of met de bus naar een werklocatie rijden.

Dan is er ook nog eens het vele wachten in de game, vooral als je in een druk dorp speelt. Voorzieningen zoals de werkbank en winkels zijn namelijk maar door één persoon tegelijk te gebruiken. Staat er iemand te shoppen? Dan moet je achter hem gaan staan totdat je aan de beurt bent. In onze tijd met de a was dat geen groot bezwaar, aangezien er hooguit vijf man met ons meespeelden. De ontwikkelaar wil echter tussen de 50 en 100 man in één dorp plaatsen. Dat maakt van The Tomorrow Children de meest realistische winkelrijervaring in een game ooit, maar heel spannend is het niet. Na een paar keer snap je wel dat Q-Games je het gevoel wil geven dat het arbeidersbestaan soms zwaar en eentonig kan zijn en worden dit vooral onnodige hindernissen.

The Tomorrow Children boven alles een bijzondere game. Hopelijk ook eentje die met zijn designkeuzes lange tijd leuk blijft. Na een paar uur in de ala moesten we ons namelijk wel afvragen: hadden we het naar ons zin, of speelden we enkel nog om onze versie van Klein-Moskou draaiend te houden?