The Outer Worlds

Zelfs na de grote teleurstelling die Fallout 76 heet, lijkt Bethesda nog niet bereid te zijn om een nieuwe singeplayergame in de franchise te maken. Gelukkig is New Vegas-ontwikkelaar Obsidian dat wel en komen zij met The Outer Worlds.

The Outer Worlds heet misschien geen Fallout, maar vergis je niet: dit rollenspel voelt op ieder front aan als een spirituele opvolger van Bethesda's gamereeks. Ook deze game weet shooters en rpg's met elkaar te versmelten. En ook hier heb je de keuze om situaties op meerdere manieren aan te pakken, zodat je de game schietend, hackend of bluffend door kunt komen.

Zelfs het universum van The Outer Worlds doet verdraaid veel aan Fallout denken. Deze spirituele opvolger speelt zich wellicht in de ruimte af in een kolonie die over meerdere planeten strekt, maar ook deze sci-fi-setting zit vol met de jaren '50-referenties die je in Fallout vindt. Radio's spelen ouderwetse muziek in dorpjes met net zulke ouderwetse neonverlichting. En die dorpjes proberen op gekke wijze hun eigen maatschappij vorm te geven, net als in de bekende Fallout-kluizen.

Oudgedienden

Bij een game van een andere ontwikkelaar zou het bovenstaande schaamteloos zijn, maar Obsidian bewandelt hier bekend terrein: de studio maakte tien jaar terug Fallout: New Vegas. Daarnaast verschijnt de game nu Bethesda met Fallout 76 een totaal andere richting inslaat, en er geen indicatie is dat er een klassiek vervolg in de maak is. Gelukkig hebben we nu dit officieuze vervolg.

Je speelt in The Outer Worlds een kolonist die jaren geleden is ingevroren, zodat hij op een ruimteschip naar een ver afgelegen sterrenstelsel kon afreizen. Door complicaties werd je schip echter van zijn koers geduwd en ben je nooit gearriveerd. Wanneer een mysterieuze wetenschapper je tot leven wekt, stuurt hij je op avontuur om de ruimtekolonie weer op het juiste pad te krijgen en de grip van megabedrijven te verminderen.

Hoe je dat doet, mag je volledig zelf bepalen. Je stelt aan het begin van de game een eigen personage met specialisaties samen, die steeds meer kan naarmate je in level groeit. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om als een futuristische Rambo door de game heen te schieten, vooral proberen te sluipen, of als hacker beveiligingsrobots te hacken die het zware werk vervolgens voor je doen. Investeer genoeg in je spraakvaardigheid en je kunt liegen, intimideren en verleiden om ervoor te zorgen dat alles goed uitpakt.

Vrijheid

Die keuzes zijn niet nieuw in rollenspellen, maar er zijn weinig games die je zoveel vrijheid geven als The Outer Worlds. Bijna iedere missie in de game heeft wel meerdere manieren waarop je hem kan voltooien, waarbij je ook kunt kiezen uit meerdere eindes met verschillende resultaten. Kies je er bijvoorbeeld voor om een gestolen blauwdruk van een experimenteel wapen terug te geven aan de ontwerper?

De impact van je keuzes voelt concreet. Als je bovenstaande wapen bijvoorbeeld verkoopt, zorgt dat voor aanzien bij een lokale maffioso - die je dan weer helpt bij een totaal andere missie. Je hoeft nooit zoals in Mass Effect te kiezen welk buitenaards ras je van de ondergang redt, maar door die kleinere gevolgen voelt het universum levend aan. Iedere NPC ziet wat je doet en houdt daar rekening mee tijdens dialogen.

Dat is zelfs te zien in de kleinste dialogen. Als je in het begin van de game een bandiet doodschiet en zijn kleding jat omdat de stats simpelweg beter zijn, dan voelen dorpelingen zich ongemakkelijk wanneer je met ze praat. Je bent immers gekleed als dezelfde persoon die hun vrienden en familie al jarenlang terroriseert. Je komt meteen weer voor een keuze te staan: misbruik je die angst om je zin te krijgen, of stel je de dorpsbewoners gerust?

Hoewel dit strikt gezien een rollenspel is, vecht je voornamelijk door ouderwets te schieten

Spacer's Choice

Zulke voorbeelden zijn talrijk in The Outer Worlds - zowel in de hoofdverhaallijn als in de vele zijmissies. Het geeft de indruk dat je de wereld echt beïnvloedt en niet simpelweg het pad gemaakt door een ontwikkelaar bewandelt.

Dat alles wordt ondersteund door ijzersterk schrijfwerk. Hoewel de wereld van The Outer Worlds duidelijk door Fallout geïnspireerd is, pakt de game een aantal thema's waar uitstekend op wordt ingespeeld. Net als in veel sciencefiction wordt het sterrenstelsel geregeerd door megacorporaties, maar in The Outer Worlds is dat voer voor satire.

Personeel in dienst van Spacer's Choice is bijvoorbeeld verplicht om ieder gesprek af te sluiten met een bedrijfsslogan, ongeacht de situatie. Daarnaast staan hun contracten bomvol clausules die hun levens lastig maken. Loon wordt preventief ingehouden om alvast de toekomstige graven van personeel te bekostigen, of om de kosten van een zelfmoord op te vangen. Een zelfmoord is volgens het bedrijf immers niks minder dan "het beschadigen van bedrijfseigendom".

Schieten zonder impact

Hoewel dit strikt gezien een rollenspel is, vecht je voornamelijk door ouderwets te schieten. Dat werkt voor het grootste deel prima: je richt je wapens en knalt, net als in iedere moderne shooter. Al ontbreekt bij zwaardere wapens een gevoel van impact.

Met een druk op een schouderknop kun je de tijd tevens vertragen. Als je stilstaat kan dat voor lange tijd, maar zodra je beweegt of schiet gaat er een meter lopen. Is die meter leeg, dan moet je wachten totdat je dit weer mag doen. Dat is grotendeels vergelijkbaar met het VATS-systeem uit Fallout. Aan het begin van de game mag je hier amper gebruik van maken, maar naarmate je levelt en in nieuwe vaardigheden investeert kun je het gebruik hiervan verlengen en vaker laten terugkeren.

Gevechten voelen zeker in het begin van de game wat frustrerend aan. De ene vijand kan je tientallen keren aanvallen zonder dat het een grote impact heeft, terwijl de ander je in twee schoten velt. Dat terwijl de game niet duidelijk het verschil in kracht tussen de twee laat zien. Het dwingt je om voorzichtig te werk te gaan, maar we hadden geregeld het gevoel dat we op oneerlijke wijze ons einde bereikten. En dan zijn de tergend lange laadtijden waar wij op de PlayStation 4 Pro last van hadden des te vervelender.

Zodra je een wat hoger level hebt bereikt, worden gevechten interessanter. Je krijgt toegang tot nieuwe vaardigheden, die op termijn jouw zorgvuldig gekozen wapenarsenaal complimenteren. Het schietgedeelte voelt echter nooit indrukwekkend genoeg om de rest van de game te dragen.

Dat kunnen we The Outer Worlds gelukkig vergeven. De waarde van deze game zit namelijk niet in het neerknallen van tegenstanders, maar in de gigantische keuzevrijheid die je hebt. In het feit dat je een gezochte crimineel kunt neerknallen, maar ook een pact met hem kunt sluiten om de politie terug te pakken. Dit is een game die je steeds weer verrast met onverwachte mogelijkheden.

Conclusie

The Outer Worlds is Fallout met een scifi-sausje. Een rollenspel dat je zoveel keuzevrijheid geeft, waarbij ook iedere keuze op kleine, praktische manieren invloed heeft op de rest van de game. We hebben ons lang niet zo vrij gevoeld in een rpg.