Super Mario Wonder

Voor het eerst in zes jaar is er weer een échte nieuwe Mario-game. Een spel vol geheimen, perfect gebalanceerd om leuk te zijn voor zowel jonge nieuwkomers als fans van het eerste uur.

Het nieuwe Super Mario Wonder is niet alleen de eerste Mario-platformer in zes jaar – het is ook het eerste tweedimensionale deel in elf jaar tijd. Wonder grijpt qua stijl nog verder terug, naar de dagen van de Super Nintendo, maar dan met een modern jasje. Af en toe oogt de game als een waterverfschilderij, waarin de hoofdrolspeler vrijer beweegt dan in oude games: hij trekt zijn vallende petje mee als hij een buis in duikt, of holt als een enthousiast kind met zijn handen op de rug.

Het verhaal is een smoes om je van gebied naar gebied te sturen, net als bij andere games in de reeks. Dino-schurk Bowser is wederom terug om de boel te verpesten, door ditmaal het bloemenrijk op zijn kop te zetten. Mario en zijn vrienden moeten speciale zaden verspreid door de levels vinden om hem tegen te houden.

Bij het spelen van die levels laat Mario Wonder zien waar het toe in staat is. In het genre van de platformgame, waarin spelers van platform naar platform springen, is dit de meest inventieve productie van de afgelopen decennia: levels zitten vol geheimen en alternatieve uitgangen, die weer kunnen leiden naar andere, verstopte gebieden. Het geeft de game een slimme moeilijkheidsgraad: jonge en onervaren spelers halen voldoening uit het simpelweg voltooien van een level, terwijl gamers met meer ervaring urenlang bezig zullen zijn om alles te vinden.

Levels transformeren volledig in vorm en van doel als je daarin de verborgen, zogeheten Wonderbloem vindt. Deze felblauw gekleurde plant stuurt Mario op een soort psychedelische trip: stilstaande platformen beginnen ineens te wandelen, de zwaartekracht kan ermee ophouden en soms bekijkt Mario ineens de wereld van boven in plaats van opzij. De Wonderbloem is een smoes voor Nintendo om alle handvatten van het initiële spelontwerp los te laten en er tijdelijk totaal iets anders van te maken. Een vrijbrief om creatieve, andersoortige spellen in deze game te verstoppen, met vaak verrassende ervaringen tot gevolg. Nintendo bewijst wederom een paar van de meest creatieve en ervaren ontwerpers in huis te hebben.

Samen op pad

De 2D-stijl van Mario Wonder is duidelijk een poging om oude fans te paaien, maar de maker lijkt zich bewust dat de generatie die ermee opgroeide inmiddels vaak kinderen heeft. De game kan coöperatief gespeeld worden, maar deze samenspeelstand lijkt primair te zijn ontworpen om samen op pad te gaan met een onervaren, wellicht jongere gamer. Vijf van de twaalf speelbare personages kunnen bijvoorbeeld geen schade oplopen, en als je samenspeelt is een doodgegaan personage snel weer tot leven gewekt.

Bij de levelselectie heb je vaak vrije keuze uit meerdere gebieden, waarbij de game vooraf netjes vertelt hoe lastig iedere individuele uitdaging is. Zo kun je met een jonge medespeler de moeilijkste levels uit de weg gaan om het een beetje leuk te houden.

En ook dan komt die graduele moeilijkheidsgraad weer tot zijn recht. In de weken dat ik de game speelde ter review deed ik dat samen met mijn vierjarige zoon. Dat alleen al is buitengewoon leuk: hij leerde langzaamaan hoe een platformgame werkt, terwijl we samen de creatieve levels verkenden. Als hij op bed lag, ging ik al die levels weer langs om alle gemiste munten en geheimpjes te vinden. Te moeilijk voor hem, maar dat ik dit achteraf deed, deed voor hem geen afbreuk aan de ervaring.

Super Mario Wonder is een Mario-game in de geest van de klassieke delen op de Super Nintendo. Met uitermate creatieve levels waarbij de nadruk niet ligt op het halen van lastige sprongen, maar juist op het vinden van geheimen en het steeds weer ontdekken van creatieve, anders ingestoken levels. Laat dit een voorbeeld zijn van hoe je een game steeds weer fris en origineel kunt laten aanvoelen.