Snack World: The Dungeon Crawl Gold

Jaren nadat hij op de Nintendo 3DS verscheen, kunnen we in het westen nu de Switch-versie van Snack World: The Dungeon Crawl Gold spelen. We betwijfelen alleen of de game het lange wachten waard was.

Snack World heeft de ingrediënten om iets bijzonders te zijn. De actie-rpg is ontwikkeld door Level-5, dat met titels zoals Dark Cloud, Ni No Kuni en Yo-Kai Watch een grote naam op de jrpg-markt is. Daarnaast is de Nintendo Switch het ideale apparaat voor een game waar je urenlang in weg kan grinden, wat precies het idee achter Snack World is.

In Snack World speel je een held die met geheugenverlies aan de grens van het koninkrijk wordt gevonden. De koning wil je in eerste instantie de deur wijzen, gezien er geen groot kwaad is om te bestrijden, maar het lijkt zijn dochter reuzeleuk om eens een rpg-held in het echt te zien. Wat volgt is een vrij standaard avontuur dat geregeld de vierde muur doorbreekt om grapjes over het genre te maken.

Op papier een leuk idee, maar heel goed is dit plot niet geschreven. Grappen landen zelden en zijn vaak ook wat toondoof. De meeste geintjes gaan over hoe dom de rest van de cast is, maar omdat niemand tegengeluid biedt voelt de gehele wereld als een soort onnozel carnaval. Daarnaast lijken de schrijvers steeds aanstalten te maken om onderwerpen uit de echte wereld te persifleren, maar trekken ze bang terug voordat de clou kan landen.

Een goed voorbeeld daarvan is het cafeetje in de hoofdstad, genaamd Café Covfefe. Een duidelijke verwijzing naar een gekke tweet van de Amerikaanse president Donald Trump, waar de game eigenlijk niks mee doet. Het voelt gek en halfslachtig: Level-5 wil verwijzen naar een omstreden moment van een wereldleider, maar weet die grap nooit in context te plaatsen. Het is enkel een naam om je te laten denken: "hé, dat woord ken ik". Het is refereren om het refereren, zonder dat er een duidelijke grap achter schuilt.

Hoewel er een verhaal is om te volgen, heeft de game eigenlijk een ander doel: grinden, grinden en nog eens grinden

Missies, missies, missies

Vanuit de hoofdstad van het koninkrijk accepteer je nieuwe missies, waarvoor je vervolgens velden, kerkers en andere gebieden doorkruist. Dat werkt op zich vrij simpel: je kunt wisselen tussen meerdere wapens, die allemaal standaardaanvallen en speciale vaardigheden hebben. Je vermijdt of blokkeert aanvallen en drinkt je suf aan genezingsdrankjes om te blijven leven. Het voelt als een versimpelde variant van Diablo 3 op spelcomputers.

Hoewel er een verhaal is om te volgen, heeft de game eigenlijk een ander doel: grinden, grinden en nog eens grinden. Door missies te voltooien groei je in level en vind je materialen om nieuwe uitrusting mee te maken, waardoor je gaandeweg steeds sterker wordt. Dat kan zelfs offline of online in teamverband, al ben je dan beperkt tot de zijmissies. Het is daarom niet mogelijk om de volledige game samen met een vriend te spelen.

Verwarring alom

Die onderliggende progressie is buitengewoon verwarrend. Dat begint al bij de voorwerpen die je in de spelwereld vindt: soms mag je na het openen van een kistje er nog eens spullen uit halen, omdat je bij willekeur een tweede kans krijgt. Aan het einde van iedere missie krijg je extra beloningen, op basis van variabelen die je op dat punt pas hoort. Soms vind je lottokaartjes waarmee je kans hebt om een kostbaar zwaard of een uitrusting te winnen. Maar die beloningen kun je ook weer missen, omdat ze ineens uit de prijzenpot worden gehaald.

Door die willekeur voelt Snack World soms als een mobiele game, die je verleidt om geld uit te geven zodat je krijgt wat je zoekt. Bij dat soort spellen is dat al een dubieuze strategie, maar Snack World heeft geen in-app aankopen. Dus waarom leunt Level-5 op zulk design?

Je wordt overladen met wapens, die nagenoeg altijd even sterk zijn als degene die je dan al gebruikt. Je kunt ze sterker maken door ze te upgraden, maar dat vereist materialen die je vaak bij willekeur vindt. Daarnaast moet je ook nog eens dagelijks je uitrusting veranderen om je personage zo sterk mogelijk te maken, omdat de mode in de gamewereld bepaalt wat wel of niet sterk is.

Verdwalen in de interface

Snack World heeft systemen bovenop systemen bovenop systemen, die je allemaal op die manier iets sterker laten worden. Dat is buitengewoon verwarrend, vooral omdat bijna niks op dezelfde plek wordt bijgehouden. Je springt continu tussen spelmenu’s om te vinden wat je in vredesnaam aan het levellen was. De helft van die menuutjes vind je onder de pauzeknop, maar de rest zit in een compleet andere interface, vermoedelijk omdat ze ooit op het onderste scherm van de Nintendo 3DS werden getoond.

Je kunt proberen een weg te banen door die verwarrende interface en de onnodige hoeveelheid onderliggende systemen, en dan heb je een game die je in potentie honderden uren kan bezighouden. Uiteindelijk zal het je eerder frustreren en verzuchten, dan dat je er vele uren lol aan beleeft.

Conclusie

Snack World had een prima grindspelletje voor onderweg kunnen zijn, maar strandt door de vele verwarrende achterliggende systemen en het matige schrijfwerk. Jammer, want het idee achter deze game is perfect op de Switch.