Secret of Mana (2018)

We hadden de Secret of Mana-remake zo graag het voordeel van de twijfel gegeven, maar helaas: deze game is niet alleen een karige hervertelling, maar bevat ook nog eens veel technische mankementen.

Secret of Mana is misschien wel één van de hoogst gewaardeerde Japanse rpg’s die op de Super Nintendo is verschenen. Na een poging op de Game Boy om een actiegame met een rollenspel te combineren, wist Squaresoft met Secret of Mana precies de juiste snaar te raken. In een tocht om de wereld te redden bezoek je tempels, vecht je tegen monsters en los je simpele puzzels op met de verschillende wapens in je arsenaal. Secret of Mana is daarmee een perfecte mix van een Final Fantasy en een Zelda – die uitkwam in de hoogtijdagen van die twee gamereeksen.

Een hoog tempo en nadruk op actie zorgen ervoor dat Secret of Mana zich perfect leent voor een vlekkeloze remake – en de eerste paar minuten gaven ons ook goede hoop. De klassieke sprites zijn ingeruild voor charmante 3D-modellen, die de sfeer van het origineel verrassend goed weten te vertalen. De eerste minuten van de game voelen als een sfeervolle – al wat simpele – Disney-film.

Al snel worden de gebreken echter duidelijk. Hoewel ieder personage bijvoorbeeld ingesproken stemmen heeft, zie je in de game nooit een mond bewegen. Dat voelt halfslachtig, al helemaal gezien de dialogen nog net zo kort door de bocht en emotieloos zijn als in het origineel. Op de Super Nintendo konden we dat begrijpen – Secret of Mana schurkte tegen de grenzen van wat er op een cartridge past. Maar in 2018 voelt het verhaal gehaast en is er nooit gelegenheid om je aan een personage te binden.

We waren bereid om de game bovenstaande te vergeven, als de kern van het origineel onaangetast was gebleven. Een oertrouwe remake die zelfs de koddige SNES-dialogen met wat onhandig stemwerk hanteert, kan immers zeer trouw zijn aan het origineel. Zo’n game zou lastig te benaderen zijn voor nieuwkomers die een oude klassieker willen spelen, maar kan wel de grootste fans van het origineel aanspreken. Maar helaas: achter de zielloze dialogen schuilt een game geteisterd door bugs en onhandigheden, die simpelweg niet leuk is om te spelen.

Lag

Centraal in dit probleem staat het vechtsysteem. Met een druk op de knop val je aan, of je houdt diezelfde knop ingedrukt om een sterkere slag op te laden. Een aanval doet pas volle schade als een balkje onderin het scherm weer op honderd procent uitkomt, een reliek uit het origineel dat vandaag de dag de game wat lomp en traag doet aanvoelen.

Daarnaast worden klappen niet altijd even snel geregistreerd. Soms zie je een vijand meteen wegvliegen met schadecijfers boven zijn hoofd, maar op andere momenten duurt het een seconde tot de game de klap heeft verwerkt. Het lijkt haast op lag in een mmorpg, terwijl Secret of Mana wel degelijk een offline game is.

Daarnaast raken klappen ook niet altijd op dezelfde plek. We hebben momenten gehad waarop we een vijand rechtstreeks in zijn gezicht sloegen en de game niks deed. Een andere keer mepten we hem anderhalve meter voor het 3D-model, wat wel geregistreerd werd door de game. Het is een kwestie van gokken of de game wel werkt – waar we in het origineel nooit last van hadden.