Schrik niet van de wisselende Mario-filmreviews

Als er één ding is waar gamers van schrikken, dan is het een lage score op Metacritic. Bij de nieuwe Mario-film gebeurde het deze week ook, maar vrees niet meteen dat het daarom ook een slechte film is. Er zit meer achter.

Verder hebben we het deze week over het vertrek van één van de meest ervaren gamejournalisten in de Benelux, die maar liefst 35 jaar geleden besloot het vak te betreden. En boekt Microsoft flinke winst in de overname-oorlog rond Activision-Blizzard, tot grote frustratie van Sony.

Deze editie van Gamepraat is 1.306 woorden en neemt zes minuten van je tijd in beslag. Vind je 'm leuk? Deel vooral met je vrienden en familie, of abonneer hieronder! Dat helpt enorm. We trappen af.

De Mario-film krijgt wisselende reviews

• De nieuwe Super Mario-film wordt wisselend ontvangen bij recensenten.
• Vooral gamers lijken de film te waarderen, terwijl algemenere media kritischer zijn.

Het is alweer dertig jaar geleden dat Nintendo zijn vingers brandde aan de filmindustrie. De toen verschenen Mario-film week gigantisch veel af van het bronmateriaal, was gewoonweg raar en werd kritisch ontvangen. Op het moment van schrijven heeft de film een gemiddelde score van 29% op recensieverzamelaar Rotten Tomatoes.

Deze week verscheen er weer een Mario-film, die trouwer aan de games is. Hij scoort beter dan zijn voorganger, maar niet eens héél veel meer: op Rotten Tomatoes krijgt de film een gemiddelde score van 54 procent, terwijl hij op Metacritic gemiddeld een 47 van de 100 krijgt.

Het is makkelijk om dan te denken dat het een teleurstellende film is - een game die zo laag scoort wordt al snel gezien als een flop. Op Twitter reageerden veel fans gepikeerd, want zij vonden de film wél leuk en vonden de recensies onterecht. Een logisch gevoel, maar filmrecensies zijn geen gamerecensies. En we merken dat verschil extra goed bij Mario.

Recensies van games zijn vaak redelijk uniform. Dat komt ten eerste door de schrijvers: het overgrote merendeel is afkomstig van gamejournalisten die ze schrijven voor gamesites, die worden bezocht door ruwweg dezelfde groep gamers. Ze zijn daarom bijna allemaal hetzelfde ingestoken: ze kijken of een game leuk is voor iemand die vaak games speelt.

De recensies van de nieuwe Mario-film zijn minder eenduidig. Sites als IGN of Gamer.nl schrijven vanuit het perspectief van bestaande Mario-fans en gamers, maar een schrijver bij The New Yorker heeft een heel ander publiek. Die vraagt zich af of een film interessant is voor een niet-gamer, of dat hij leuk is om samen met je kinderen mee te kijken.

Daar komt bij dat filmrecensies sowieso afwisselender zijn in hun oordelen. Gigantisch succesvolle films hebben vaak ook flink wat kritische recensies, simpelweg omdat de schrijver er op een andere manier naar heeft gekeken. Bij gamerecensies zijn we geneigd het medium praktischer te benaderen, als een soort productbespreking. Hoe zijn de graphics? Werken de controls goed? En hoeveel uur gameplay is er? Filmrecensenten kiezen sneller voor een analyse van de artistieke kant of een specifiekere insteek.

Daarom scoort Super Mario denk ik niet héél hoog. Overigens zal het bij Nintendo ook een beetje de verwachting zijn geweest: eerdere films van de studio, zoals de recente Minions-films en Despicable Me, deden het ongeveer even goed. Maar ondanks wisselende recensies waren die films commercieel hartstikke succesvol. Dat waren, net als Super Mario, films gemaakt voor een specifieke doelgroep - en daar waren ze het beste in.

De Benelux verliest één van de meest ervaren gamejournalisten

• Ronald Meeus stopt na 18 jaar als gamejournalist.
• De komende vijf jaar wil hij zich op zijn romans storten.

Er zijn denk ik weinig gamejournalisten in de Benelux die dit vak zo lang beoefenden als Ronald. Toen hij 35 jaar geleden bedacht dat hij gamejournalist wilde worden, was ik zelf nog niet geboren. De afgelopen 18 jaar beoefende hij het vak fulltime. Dat lukt maar weinig gamejournalisten in de Benelux, de meesten doen het naast hun andere werk.

Ronald is hierdoor een vaste waarde geworden voor mij en veel collega-journalisten. Tijdens persreizen kwam je hem al snel tegen, online kwam je zijn verhalen bij een bezoek aan een Belgische site altijd wel tegen. Toch stopt hij er nu mee. Op zijn blog vertelt hij waarom:

"Want even bloedeerlijk: ik ben ook erover uitverteld. Videogames zijn een jong medium, en ik ben niet meer (zo) jong. Tout court is ook de rol van videogamejournalistiek aan het veranderen: zeker bij het allerjongste publiek, de Z-generatie, is een recensie in een krant of op een website is niet meer het primaire kanaal waar spelers zich gaan informeren over hun beslissingen qua aankoop en tijdsbesteding. Jonge gamers halen hun informatie van youtubers en streamers, die – in tegenselling tot partijen als ikzelf – hen kunnen vertellen of een game na 300 uur nog leuk is, en of die nieuwe Danny Trejo-DLC dan nog iets aan de ervaring toevoegt. "

Ik hoop stiekem dat Ronald het mis heeft, want een wereld waarin alleen YouTube en Twitch nog relevant is lijkt me deprimerend. Daarnaast zou het betekenen dat alleen jonge mensen interesse houden in games, en de groep gamende dertigplussers steeds minder relevant wordt .

Qua recensies heeft hij wel een punt: de groep die games belangrijk genoeg vindt om te lezen of een spel de moeite waard is, opent nu sneller een video om te zien hoe het speelt. Dat doe ik zelf eigenlijk ook.

Ik ga z'n stukken en gezelligheid in elk geval missen.

Britse toezichthouder kiest kant van Activision en Microsoft

• De Britse marktwaakhond maakt zich niet langer zorgen over Call of Duty-exclusiviteit, als de overname van Activision-Blizzard door Microsoft doorgaat.
• Wel zijn er nog zorgen over de impact op de cloudgamingmarkt van het bedrijf.
• Het is een belangrijke stap in de overnameplannen.

Microsoft wil Call of Duty-maker Activision Blizzard overnemen, maar stuit op protesten van concurrent Sony bij meerdere marktwaakhonden wereldwijd. Het techbedrijf moet daarom bewijzen dat de deal niet leidt tot een verpeste markt en potentieel machtsmisbruik. Eén van de eerste waakhonden die het onderzoek startte was de Competition and Markets Authority (CMA) in het Verenigd Koninkrijk. Dat juist die partij nu Microsofts kant kiest, is daarom een belangrijke en symbolische stap.

Sony noemt het nieuwe standpunt van de CMA "verrassend, ongehoord en irrationeel". Volgens hen was er veel bewijs dat Microsoft mogelijk Activision-content exclusief zal maken, zodat het niet op de PlayStation meer kan verschijnen. De PlayStation-maker heeft het steeds over zorgen rond exclusiviteitsdeals. Eerder bleek dat zij bedrijven verbieden games op de Xbox uit te brengen - iets dat we deze week vermoedelijk weer zagen gebeuren met de Final Fantasy-remasters.

De CMA moet nog een sluitend oordeel vellen - er wordt nog onderzocht of de markt voor cloudgaming verstoord kan worden met een overname. Maar dat is een minder gevoelig onderwerp, waardoor het aannemelijk lijkt dat Microsoft in Engeland vrij spel krijgt. En hoewel dit oordeel losstaat van onderzoeken in onder andere de Verenigde Staten, staan waakhonden er om bekend met een schuin oog naar elkaar te kijken. Vermoedelijk gaat het gewoon door.

Verder interessant deze week

• Spelkost-podcastcollega Erwin Vogelaar is ook een nieuwbrief begonnen! In Voorspel Plus lees je maandelijks over LHBT-onderwerpen in games, tv en tech.
• Ik noemde ze hierboven al zijdelings, maar de Pixel Remasters van Final Fantasy 1 tot en met 6 verschijnen 20 april op PlayStation 4 en Nintendo Switch. Eerder waren ze er al voor pc en smartphones. Het lelijke lettertype uit die eerdere versies is nu rechtgetrokken.
• Seizoen drie van The Mandalorian is precies de fanservice die ik dit jaar nodig had. Lastig om te bespreken zonder te spoilen, maar wat is het gaaf dat we een serieuze serie als Andor hebben met daarnaast de luchtigheid van Mando.
• Wist je trouwens dat je ook een half uur best leuk over brood kunt praten? We deden het dit jaar in onze 1 april-aflevering van Spel(t)kost.