Xenoblade Chronicles: Definitive Edition

Xenoblade Chronicles was bijna nooit in Europa verschenen. Uitgevers hadden het idee dat Japanse rollenspellen het slecht deden in het Westen en stopten amper geld in het lokaliseren hiervan. Tot grote frustratie van fans, die onder de naam ‘Operation Rainfall’ een charmeoffensief begonnen. Ze zamelden tienduizenden handtekeningen in en smeekten Nintendo op sociale media om het spel naar het Westen te brengen. Het Europese kantoor van Nintendo hapte uiteindelijk toe. Dat uitgerekend deze divisie het spel vertaalde, droeg meteen ook bij aan de charme van de titel: in deze game geen Amerikaanse accenten, maar enkel Brits sprekende personages.

Achteraf zal Nintendo blij zijn te hebben toegehapt want Xenoblade werd een succes. Inmiddels verschijnt de game alweer voor de derde keer: na versies voor de Wii en 3DS is nu een remake verschenen voor de Switch-spelcomputer. De nieuwe versie is op veel fronten opgepoetst: de wereld is mooier, personages zien er strakker uit en de algehele interface zit logischer in elkaar. Ook is de volledige soundtrack opnieuw gecomponeerd. Er is een extra campagne aan de game toegevoegd, die dient als epiloog van het originele verhaal. Een lokkertje voor wie de game eerder heeft gespeeld.

Xenoblade speelt zich bovenop de lichamen van twee oude, vechtende titanen af, die eeuwen geleden zijn versteend. De titaan Bionis is overwoekerd met planten en een thuis geworden voor mens en dier, terwijl de Mechonis de verblijfplaats van androïdes en andere robots is. Een uniek soort wereld die er ook prachtig uitziet: de Bionis bestaat uit wijde vlaktes en spookachtige moerassen, terwijl de Mechonis gevuld is met grote torens en industrieparken.

Groots en gevaarlijk

De game is gevuld met dingen om te doen, waaronder zijmissies, optionele baasgevechten en afgelegen grotten om te verkennen. Typische extra’s in een rollenspel van deze schaal, maar Xenoblade steekt het iets persoonlijker in. Gaandeweg leer je meer over de banden tussen personages. Je weet precies wat de kapper vindt van de melkboer, wat zelfs in een speciale flowchart terug te vinden is. Verhoudingen die een nog grotere rol spelen als je een verwoest dorp mag opbouwen en ziet hoe de gemeenschap vorm krijgt.

Nagenoeg iedere uithoek van de gamewereld is te verkennen, soms met gevaar voor eigen leven. Dan kom je monsters tegen die je nog lang niet aan kunt. Het zorgt ervoor dat de wereld wild en gevaarlijk aanvoelt. Je kunt niet overal doorheen rennen en hakken, maar moet soms oppassen waar je heengaat. Tegelijkertijd kan rondsluipen op gevaarlijk terrein lonen, om bijvoorbeeld een afgelegen gebied te bereiken.

Japanse kwinkslag

Het is de Japanse kwinkslag waarmee Xenoblade zich weet te onderscheiden. Waar games van westerse studio’s vaak de nadruk op grote veldslagen, schatten en monsters leggen, kiezen Japanse studio’s eerder voor een nadruk op personages en hun persoonlijke groei. Zo speel je in deze game als Shulk, die als enige een magisch zwaard kan gebruiken. Dit is het enige wapen dat de robots op Mechonis kan vellen, wat je een belangrijke spil maakt in de oorlog tussen mens en machine. Maar het verhaal van Xenoblade richt zich meer op zijn persoonlijke aandeel in die strijd en zijn interne worstelingen. Hoeveel mag hij op zijn vrienden leunen? En staat hij aan de juiste kant?

Die persoonlijke karaktergroei zie je ook terug in de spelkern. De band tussen jouw personages groeit naarmate ze langer samenwerken, wat aan de hand van een interface wordt weergegeven. Door banden hechter te maken, word je ook beloond met extra power-ups en unieke dialogen. Het staat haaks op veel westerse rollenspellen, die meer nadruk leggen op fysieke upgrades zoals wapens. Hierdoor voelt Xenoblade persoonlijk en intiem, al helemaal als je honderden uren in de game besteedt om alles te doen. Zo blijft de game je waarschijnlijk nog jarenlang bij

Geloof

Tegelijkertijd is het verhaal van Xenoblade doordrenkt met subtekst over religie. Je zet een strijd voort die de titanen ooit begonnen. Goden aan wie je letterlijk de grond onder je voeten te danken hebt. Maar gaandeweg ontdekt Shulk dat de ontstaansmythe van zijn thuiswereld geduid kan worden aan de hand van logica en wetenschap. Naarmate de game vordert, ontdek je meer over de ware aard van de titanen en wordt het geloof van Shulk en zijn vrienden op de proef gesteld. De manier waarop de game dit volledige geloof ontleedt is fascinerend en haast klinisch: achteraf is haast overal een antwoord op gegeven.