Luigi’s Mansion 3

Het is geen toeval dat deel 3 van Luigi’s Mansion verschijnt op 31 oktober. De game is Nintendo’s variant van een spookverhaal, dat toepasselijk op Halloween in de winkels ligt. De game is net als andere Nintendo-titels gemaakt voor spelers van alle leeftijden, en weet eerder te charmeren dan bang te maken.

De wat slungelige broer van Mario heeft in de meeste spellen een bijrolletje, met als uitzondering de Luigi’s Mansion-games. In het derde deel moet hij in een spookhotel op zoek naar zijn ontvoerde broer, terwijl hij iedere verdieping probeert te ontdoen van ronddolende geesten en zich opwerkt naar de leider van de ondoden. Dat doe je door met Luigi’s zaklamp rond te schijnen totdat je een fantoom raakt en zo zichtbaar maakt. Met een stofzuiger probeer je ze naar je toe te trekken, waarna je ze heen en weer slaat tot ze de moed opgeven en zich naar binnen laten zuigen. De gelijkenissen met de Ghostbusters zijn treffend – en vermoedelijk grotendeels bewust.

Luigi’s Mansion 3 is geen lange game. Na slechts een uur of tien ben je door het hotel heen, iets minder als je samen met een vriend de coöperatieve modus speelt. Daar staat tegenover dat iedere omgeving in het spel handgemaakt en afgewerkt aanvoelt. Kamers zijn vaak creatieve zoekplaatjes waarin je aan meubels moet trekken om geheime doorgangen te openen en puzzels op te lossen, zodat je weer dieper het hotel in kunt duiken. Het is wel jammer dat je in die korte speelduur vrij vaak dezelfde vijanden tegenkomt, waardoor gevechten snel eentonig aanvoelen.

Die zoektocht naar spoken voelt geen enkel moment eng. Dat komt door de koddige cartoonstijl van Luigi en zijn wereld, maar ook door het cameraperspectief van de game. Je bekijkt Luigi’s tocht altijd op een veilige afstand en de game probeert je nooit te laten schrikken.

Desalniettemin heeft Luigi moeite met zijn missie. Hij loopt nerveus van kamer naar kamer, soms bevend de naam van zijn broer roepend, in de hoop dat hij zelf ontsnapt en de touwtjes in handen neemt. Ieder spook, hoe onschuldig ook, geeft Luigi meer reden om misschien toch de benen te nemen.

Dat is de dynamiek van de game. Dit is een spookavontuur dat je laat sympathiseren met een held op sokken. Luigi is het tegendeel van gebruikelijke gamehelden, die zich zonder angst of twijfel in de gevaarlijkste situaties storten.

Dat Nintendo Luigi’s emoties komisch en ontwapenend weet te maken, maakt de game af. Daar staat tegenover dat Nintendo hier geen wereldschokkende dingen doet: de speelstijl van Luigi’s Mansion 3 is identiek aan de vorige twee games, en is vooral een vehikel om je door een verhaal te loodsen. Dit is geen najaarsklapper, maar een prima tussendoortje tijdens Halloween.