Half-Life: Alyx

Er zijn weinig games waar zo lang op is gewacht als Half-Life: Alyx. Ontwikkelaar Valve bracht zijn laatste Half-Life-titel uit in 2007, waarna de aandacht binnen het bedrijf verschoof. Naast het ontwikkelen van games beheerde Valve ook winkelplatform Steam, dat inmiddels de grootste verkoper van digitale pc-games was geworden. Een miljoenensucces dat jarenlang alle aandacht opslokte.

Dat terwijl de Half-Life-games juist een stempel hadden gedrukt op de gameswereld. Het eerste deel definieerde hoe verhalen na de jaren ’90 werden verteld, waarna het vervolg alles in de spelwereld interactief maakte. Ineens kon je ieder propje papier van de grond pakken en op realistische wijze wegwerpen – voor die tijd een ongekend idee in videogames.

Dit voelt als echt

Nu zijn alle ogen gericht op het nieuwe Half-Life: Alyx, dat belooft het medium nog eens goed op te schudden. Dit deel – dat plaatsvindt tussen de eerste en de tweede game - verschijnt voor virtualrealitybrillen (VR). Een platform dat al jaren in een experimentele fase bevindt en waar naast Valve ook Facebook miljoenen dollars inpompt. Met een speciale headset en controllers worden je zicht en handen naar de virtuele wereld getransporteerd, waardoor je ‘echt’ in de game aanwezig bent.

Van dat medium maakt Alyx op meesterlijke wijze gebruik. Als de jonge verzetsheld Alyx Vance ga je op zoek naar je ontvoerde vader op een door aliens bezette aarde, met in eerste instantie weinig meer dan een pistool. Vanaf het eerste moment voelt dit al niet als een spelletje, maar als iets echts. Bij het richten van je wapen komt net zoveel precisie kijken als in de werkelijkheid. Het herladen van je wapen met kogels vereist een niet zo eenvoudige reeks handelingen die in een chaotisch straatgevecht soms lastig uit te voeren is. Maar juist daar zit de slimmigheid: deze vorm van multitasking voelt geweldig, vooral als je hierdoor een dodelijke situatie overleeft.

Net als in Half-Life 2 is bijna alles interactief. Maar omdat je ditmaal VR-controllers gebruikt, voelt het alsof je dit met je eigen handen doet. Deuren openzwaaien, trappen beklimmen, hendels aandraaien: je doet het allemaal zoals in de echte wereld. Al vrij snel krijg je zwaartekrachthandschoenen waarmee je objecten jouw kant op kan trekken. Een slim idee: niet alleen zorgt dit ervoor dat je weinig hoeft te bukken tijdens het gamen, maar de manier waarop je het doet past ook nog eens binnen de spelwereld.

Tactisch spel vereist

Het blijft bijna altijd spannend. De langzaam lopende zombies worden al snel omgeruild voor kleine rondspringende aliens die aan je hoofd willen vastklampen en snel gedood of vermeden moeten worden. Er zijn vaak maar nét genoeg kogels om een level te overleven, waardoor een voorzichtige en tactvolle speelstijl vereist is. Dat is nog meer het geval als je later met een zaklamp het donker in moet en ruimtewezens rond hoort kruipen. Dat is in gewone tv- of pc-games al spannend, maar in virtual reality lijkt het alsof je dit persoonlijk beleeft. Die intense momenten worden gelukkig soms afgewisseld met grappig geschreven dialogen en een reeks simpele puzzels in de omgeving.

Half-Life: Alyx neemt ongeveer 15 uur van je tijd in beslag en weet bijna ieder uur weer opnieuw te verrassen. Je leert steeds nieuwe manieren om je omgeving in te zetten in vuurgevechten en bij het oplossen van puzzels, zonder dat het ooit te makkelijk wordt. Het is een balans die weinig games weten te vinden, die Alyx tot het einde weet vast te houden. Dat maakt dit niet alleen een goede VR-game, maar ook een goed spel ongeacht het platform.