Hades

Doodgaan hoort bij gaming. Maar in Hades is steeds weer sterven en opstaan onderdeel van het verhaal en het spel. Als rebelse godenzoon trek je door de onderwereld.

In Hades ga je continu dood. Niet vreemd in een game, maar er zijn er weinig waarin dat concept zo nauw verweven is in het verhaal en de gameplay.

Je speelt als Zagreus, die wil ontglippen aan het bewind van zijn vader Hades, die de Griekse god van de onderwereld is. Dat kan hij alleen door zich een weg door het land der doden te vechten en te ontsnappen naar Olympus. Het spelprincipe hierachter lijkt eerst simpel: Zagreus wandelt steeds een nieuwe kamer in om vijanden te verslaan, waarna een upgrade verschijnt en hij naar een nieuwe kamer kan gaan. Op die manier wordt hij steeds sterker, terwijl vijanden ook dodelijker worden.

Het ontwerp hierachter is echter buitengewoon creatief uitgevoerd. Power-ups zijn willekeurig en geven Zagreus op termijn andere krachten, zoals de mogelijkheid aanvallen af te kaatsen, of schade te veroorzaken door tegen monsters aan te rollen. Hierdoor verandert je speelstijl met iedere sessie een beetje. Het vinden van goede synergie tussen de krachten zorgt voor verrassende momenten. Eén power-up laat je met pijl en boog razendsnel schieten, terwijl een ander ervoor zorgt dat pijlen veranderen in doelzoekende raketten. Een combinatie die vijanden in luttele seconden uitschakelt.

Op die manier bouw je langzamerhand een sterker personage, totdat hij op een onvermijdelijk moment sneuvelt en alles kwijtraakt. Hades is een lastige game in het roguelike-genre, die haast onmogelijk is om meteen uit te spelen. Je moeten het keer op keer proberen, om zo langzamerhand beter te worden en het einde te zien. Tussendoor ontgrendel je wel wat extra’s, zoals wapens en vaardigheden voor Zagreus, maar je plundertocht door de onderwereld begint na ieder sterfgeval weer op hetzelfde punt.

Doodgaan in spellen is van alle tijden, maar wordt meestal achter een simpel game-over-scherm verhuld. Games doen alsof het nooit is gebeurd; de held wordt teruggestuurd naar het verleden voor nog een poging. Deze game pakt het slimmer aan. Na een gefaalde ontsnappingspoging wordt Zagreus weer wakker in het huis van zijn vader, waar ook medebewoners zijn tocht en uiteindelijke dood zullen becommentariëren. Zo gaat dat immers in de onderwereld. Bevochten bazen staan in de keuken te mopperen, terwijl bevriende goden je aanmoedigen het nog eens te proberen.

Hades blijft urenlang fascineren

Op die manier ontdek je langzamerhand wat er aan de hand is in huize Hades. Aan het begin is het onduidelijk waarom Zagreus wil ontsnappen, maar met ieder sterfgeval leer je de personages en de wereld beter kennen. Een manier van verhalen vertellen die je zelden tegenkomt in games. Door de dood inherent aan het verhaal te maken, smelten spelprincipes meesterlijk samen. Doodgaan in Hades voelt minder vervelend dan in andere titels. In deze game ben je geen incapabele speler die het niveau van de held niet evenaarde, maar een personage dat dood hóórt te gaan.

Het maakt Hades een game die tientallen uren blijft fascineren, zelfs als je in die tijd niet gigantisch veel verder komt. De nadruk ligt na een tijd wel veel op het eindeloos neerhakken van vijanden, maar zelfs dat blijft leuk door de eindeloos verschillende combinaties van upgrades. Dit is een spel dat in je hoofd kruipt en daar lange tijd niet weggaat.