13 Sentinels: Aegis Rim

Het Japanse 13 Sentinels: Aegis Rim combineert een interactief boek over tijdreizen met een simpel strategiespel waarin je met reuzenrobots vecht. Die eerste helft brengt fenomenaal spektakel waar weinig games zich mee kunnen meten, wat het jammer maakt dat de tweede dodelijk saai is.

13 Sentinels lijkt in het begin een onschuldige game. Je speelt als een scholier op een Japanse middelbare school in de jaren ‘’80 die met zijn beste vrienden het liefst pulpfilms kijkt. Je speelt door dialogen te lezen, terwijl je kijkt naar de aquarel-achtige wereld die wordt begeleid door een melancholische soundtrack.

Die spelwereld wordt volledig op zijn kop gegooid als ineens een gigantische robot in de stad landt, je personage daar telepathisch mee verbonden is en zijn geheugen ineens wordt gewist. Daarna begin je een nieuwe dag op school, wetend wat voor bizars er is gebeurd en je personage is vergeten.

Het verhaal van de game maakt continu van deze sprongen, waarbij ook tussen tijdperiodes tijdens de Tweede Wereldoorlog en de verre toekomst wordt gewisseld en meerdere speelbare personages aan bod komen. Langzaam ontvouwt zich een groot tijdreiscomplot. Je wordt middenin dit verhaal gegooid, waarbij je pas gaandeweg een idee krijgt wat speelt.

Het spel speelt grotendeels als een interactief boek waarbij je kiest tussen de verschillende speelbare hoofdpersonen. Dialoog verloopt grotendeels lineair, maar soms mag jij een keuze maken. Ga je op zoek naar een mysterieus personage, of duik je de kantine in met je vrienden?

Achter iedere keuze schuilt een nieuwe scène, waarin ook informatie zit die het verhaal duidelijker maken. Jij als speler kan de klok altijd terugspoelen en een andere keuze maken, om zo alles te ontdekken. Het geeft een unieke spin aan thrillers. Waar de filmvariant je aan de hand vasthoudt terwijl nieuwe details van het verhaal opduiken, zoek je in 13 Sentinels zelf uit hoe het zit.

Dat gehele spelsysteem wordt ondersteund door een totaal ander soort game, waarbij reuzenrobots het opnemen tegen mysterieuze aanvallers. Dit moet een actievolle en strategische onderlaag bieden, die slecht uit de verf is gekomen. Het gevechtsscherm ziet er uit als een ver uitgezoomde satellietkaart zonder duidelijke spelfiguren, waarop je altijd alleen het voor de hand liggende moet doen. Het zijn doodsaaie tussenstukken, in een verder buitengewoon spannende game, die het geheel flink naar beneden sleuren.