Met het vervolg op indie-gamehit Oxenfree bemoeide Netflix zich nog nauwelijks

Oxenfree 1 was een sympathieke indie-gamehit, van de kleine, onafhankelijke gamestudio Night School. Dat werd onlangs overgenomen door Netflix, en nu is er Oxenfree 2.

Sean Krankel en zijn neef Adam Hines hadden het juk afgeschud van de grote multinationals waar ze werkten, om voor zichzelf te beginnen. Ze huurden een klein kantoorpand in Californië en begonnen Night School: een gamestudio die kleinere, verhalende games moest maken. Hun debuut was Oxenfree, een intiem verhaal waarin je als tienermeisje Alex met vrienden naar een eiland vaart om stiekem te feesten.

Op dat eiland komt Alex in aanraking met een mysterieuze kracht waardoor ze steeds dezelfde avond herbeleeft. Je leert langzamerhand wat iedereen in de groep bezighoudt en wat hun problemen zijn, zodat je die kunt oplossen als de avond opnieuw start. Een verhaal met een scifi-laag, dat uiteindelijk vooral draait om wat de kwetsbare personages drijft en de lastige keuzes die je moet maken. Want wat moet je zeggen om iedereen te vriend te houden?

Oxenfree werd een aardig succes, met lovende recensies en anderhalf miljoen verkochte exemplaren in de eerste drie jaar. Voor grote studio’s geen gigantisch cijfer, maar een kleiner bedrijf kan met zulke verkopen lange tijd het hoofd boven water houden. Inmiddels staat het vervolg op het punt van verschijnen, maar is vlak daarvoor iets onverwachts gebeurd: Hines en Krankel zijn niet langer onafhankelijk en werken weer voor een grote multinational.

Night School zat in de zomer van 2021 diep in onderhandelingen met Netflix, om hun eerste game via hun app aan te bieden. Netflix investeert steeds meer in games, die als onderdeel van het abonnement aan klanten worden aangeboden. „Aan het einde van een vergadering vroegen ze ons of we nog een paar minuten konden blijven hangen”, vertelt Krankel in een online groepsgesprek met journalisten. „Ik dacht toen dat ze de deal zouden afblazen. In plaats daarvan vroegen ze of we ons bij hun wilden voegen.”

Night School en Netflix lijkt een logische match. Hun games zijn verhaalgericht, de gameplay leunt op gesprekken tussen personages. Ze maakten ook crossmediale producties, zoals een avonturenspel dat inhaakte op tv-serie Mr. Robot. Hines werkte bovendien bij Disney, terwijl Krankel bij gamestudio Telltale spellen produceerde die in opzet erg lijken op tv-seizoenen met meerdere afleveringen.

Night School is de eerste gamestudio die Netflix overnam. Volgens Krankel is er sindsdien eigenlijk weinig veranderd. „Netflix bemoeit zich weinig met ons en probeert ons vooral te versterken. We hebben nu ineens toegang tot marketingteams, lokalisatie en opname-apparatuur. Bij het maken van trailers werken we nu samen met de lui die ze ook voor hun films en series maken.” Netflix hielp daarnaast om Oxenfree 1 in dertig  andere talen uit te brengen.

Het is afwachten hoe autonoom Night School blijft. De gamestrategie van Netflix is pril: het bedrijf is vooral bezig met groeien en investeren, een fase waarin bedrijven worden gekocht en pas op een later moment de strategie wordt aangescherpt. Night School werd gekocht toen de ontwikkeling van Oxenfree 2 ook nagenoeg afgerond was, waardoor de streamingdienst weinig te zeggen had over  de inhoud van de game. Wellicht dat de streamingdienst zich meer bemoeit met toekomstige games, maar Krankel houdt de lippen stijf op elkaar. „We zouden een hoop willen delen met jullie, maar doen dat nog niet.”

Het maken van een vervolg op Oxenfree bleek een uitdaging. In de eerste game speelde je feitelijk een tijdreiziger, die het avontuur steeds weer opnieuw beleefde. Iedere afgeronde sessie had een eigen einde, waardoor de speler zelf kon bepalen wat zij de beste afsluiting vonden. „We hebben één einde moeten kiezen dat de ‘hoofdlijn’ is om in het vervolg verder op te bouwen”. vertelt Hines, die wederom het script heeft geschreven. „Maar we hebben ook een manier gevonden om grappend te verwijzen naar alle andere eindes.”

Het nieuwe deel speelt zich vijf jaar na de vorige game af, met ditmaal een 32-jarige vrouw in de hoofdrol. Zij moet ontdekken waar de mysterieuze radiosignalen vandaan komen op het eiland dat Alex eerder had bezocht. Hines: „De cast is nu een stuk ouder, maar ze hebben vergelijkbare problemen. Uiteindelijk gaat er van alles mis, dat houdt de personages een spiegel voor. Ze worden geconfronteerd met zichzelf.”

Wederom heeft de game niet één einde, maar meerdere. „Er zijn drie hoofdverhaallijnen tegen het einde aan, maar ik zie het liever als een soort van collage aan mogelijke eindes”, vertelt regisseur Bryant Cannon. „Oxenfree 1 had zo’n honderd tot tweehonderd mogelijke eindes, met steeds weer kleine details die anders zijn. Dat zijn er nog meer in Oxenfree 2.”