Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom

In Ni No Kuni 2 speel je Evan Pettiwhisker Tildrum - een jonge, katachtige koning wiens land zich middenin een coup bevindt. De raadsvizier Mausinger heeft besloten om het heft in eigen handen te nemen en het land voor alle muizen te veroveren. Daarbij ziet de couppleger het liefst de koning dood, maar hij wordt gelukkig gered door de mysterieuze Roland die in zijn kamer verschijnt.

Bovenstaand verhaal voelt wat ééndimensionaal aan, een gevoel dat alleen maar wordt versterkt door de jonge Evan die iedere kans aangrijpt om voor wereldvrede te pleiten. Dit is duidelijk geen complex politiek fantasiedrama zoals Game of Thrones, maar een koddig sprookje dat het vooral moet hebben van zijn charme. Naarmate de game vordert, sticht Evan een eigen koninkrijk dat de hele wereld op termijn moet overheersen - in een poging om wereldvrede te stichten. In andere jrpg's zou die redenering van Evan de uiteindelijke schurk maken, maar in de wereld van Ni No Kuni weet de koning zijn nieuwe volgelingen vooral te charmeren met zijn pure intenties en groot hart.

Er zijn nog wat bijzondere haken en ogen die het verhaal wat onverwachte wendingen geven. Roland blijkt aan het begin van de game bijvoorbeeld afkomstig te zijn uit 'onze' wereld, waar hij de president was van een fictieve variant van de Verenigde Staten. Bij een raketaanslag waarbij men de stad opblaast, wordt hij op onverklaarbare wijze naar de gamewereld getransporteerd om als een jongere versie van zichzelf zich bij Evan te scharen.

Vloeiend vechten

Ni No Kuni 2 speelt in grote lijnen als een klassieke jrpg. Er is een groot overkoepelend verhaal dat je van kerker naar kerker leidt, aan het einde van ieder gebied staat vaak een eindbaas te wachten en tussendoor bewandel je de wereldkaart. Dat verloopt in Ni No Kuni 2 allemaal een stuk soepeler dankzij een nieuw, actiegericht gevechtssysteem. Met twee actieknoppen doe je snelle of zware aanvallen, die je combineert met vaardigheden die je op termijn leert.

Gevechten worden complexer zodra je de Higgledies vrijspeelt - kleine Pikmin-achtige monsters die helpen op het strijdveld. Je moet ook vrij snel tussen drie verschillende wapens wisselen om zo efficiënt mogelijk te strijden. Gevechten vinden in kerkers in de spelwereld plaats, waardoor je niet telkens langs een laadscherm hoeft. Dat is een verademing in een game als deze, want het tempo blijft hierdoor bijna altijd vrij hoog liggen. Alleen bij gevechten op de wereldkaart word je naar een speciale arena getransporteerd.

Gevechten zijn in de meeste gevallen wel vrij simpel. Zelfs monsters van meerdere levels hoger zijn vaak prima te bevechten en we hadden zelden een moment waarop de game iets moeilijker werd. De enige uitzondering zit in de optionele bazen die verspreid zijn over de spelwereld.

Stadje bouwen

Veel jrpg's zouden aan een charmant verhaal, leuk gevechtssysteem en een grote spelwereld genoeg hebben, maar Ni No Kuni 2 weet op meerdere fronten te variëren. Al vrij snel richt Evan bijvoorbeeld zijn koninkrijk op, waarna jij daar als speler in mag bouwen. De basis daarvan is simpel: je zet een gebouw neer en wacht een bepaalde periode tot deze is afgerond. Naarmate je koninkrijk groeit, vult deze zich echter met meer NPC's die weer zijmissies voor je hebben om te voltooien.

Daarmee doet Ni No Kuni 2 ons een beetje denken aan Suikoden. De game vult zich langzamerhand met steeds meer personages met eigen verhalen, wensen en ideeën, die perfect vertegenwoordigd worden in je zelfgebouwde land. Het maakt de wereld gevarieerder en dieper, op een manier die perfect benadrukt dat je een koning speelt.

Je komt op de wereldkaart af en toe ook speciale oorlogsmissies tegen, waarbij je met legers de vijand moet uitroeien. Die gevechten zijn helaas het saaiste onderdeel van de game. Oorlogsvoering is een kwestie van groepen soldaten om je heen roteren met de schouderknoppen, waarna je om de beurt naast iedere vijand stilstaat tot ze zijn uitgeroeid. Er zit nagenoeg geen uitdaging in, maar grinden is wel vereist om het juiste level te behalen. En omdat je de missies mondjesmaat tegenkomt, is stijgen in level een hoop gedoe.

Dertig uur

Voor een jrpg is Ni No Kuni 2 eigenlijk best kort: na een uur of dertig bereik je de credits van de game. Er is nog wel wat meer te doen als je iedere hoek van de game wil verkennen, maar dit is geen spel dat honderden uren van je tijd kost. Dat is binnen een genre vol met immens lange games eigenlijk wel een verademing.

Er zijn nog wel wat kleine kritiekpunten te bedenken, zoals dat de game bijvoorbeeld volledig van visuele stijl verandert zodra je op de wereldkaart loopt, of de menu's die soms wat onnodig verwarrend zijn. Die kleine punten mogen de pret echter niet drukken: dit is gewoon een charmante, gevarieerde en niet al te complexe jrpg.

Conclusie

De eerste Ni No Kuni was een samenwerking tussen Studio Ghibli en de gamestudio Level 5, maar voor het vervolg is die samenwerking niet verlengd. Dat zou je echter niet denken: ook dit vervolg zit vol met de charme die het origineel zo bijzonder maakte, maar dan zonder het tergende gevechtssysteem.