Metroid Prime Remastered

De tijd waarin Metroid-fans zich verwaarloosd voelden is definitief voorbij. Nadat we met Metroid Dread een volwaardig vervolg kregen dat veel oude verhaallijnen aan elkaar knoopte, is er nu ook een remaster van de eerste Prime. Dat had een simpele port met opgeschaalde textures kunnen zijn, maar de upgrades in deze herziene versie zijn zo groot dat je het bijna een remake kan noemen.

Het is ruim twintig jaar geleden sinds Metroid Prime voor de GameCube verscheen. Dat benadrukken we even, want bij het spelen van de remaster is het soms lastig voor mogelijk te houden dat dit zo'n oude game is. Prime kan zich meten met veel moderne titels, al helemaal nu moderne besturingsopties met bijvoorbeeld twee analoge sticks zijn toegevoegd.

Zijn tijd vooruit

De game is filmisch en sfeervol, heeft een hoog tempo en prikkelt je continu om op verkenning te gaan. Planeet Tallon IV voelt ook opener dan ZDR in Dread, waardoor je sneller verdwaald raakt. Dat klinkt als een nadeel, maar het tegendeel is waar. Metroid is op zijn best als je niet meer weet waar je bent, want dan ontdek je verstopte upgrades en alternatieve routes naar je doel.

Alles in Prime draait om verkennen. Je wordt in een grote spelwereld gedropt, maar krijgt zelden te horen welke kant je op moet. In plaats daarvan tast je alles voorzichtig af en ontdek je waar je grenzen liggen. Bij je eerste tocht langs de lavatunnels ontdek je bijvoorbeeld dat je pak oververhit raakt en weet je dat je hier pas terug kan keren als je een hittebestendige upgrade hebt.

Het spel heeft een vaste volgorde om door de wereld heen te gaan, maar af en toe kun je afwijken en op onverwachte wijze de planeet verkennen en bijvoorbeeld een latere upgrade heel vroeg krijgen. Tweedimensionale Metroids werken op dezelfde manier, maar Prime voelt met zijn 3D-omgevingen meer als een uitgedachte wereld in plaats van een reeks aan elkaar geplakte platformlevels. Dat gevoel wordt versterkt door de grote hoeveelheid scanbare objecten, die je database vullen met allerhande informatie over flora, fauna en technologie die je tegenkomt.

Dat de game zo modern voelt, komt deels door de visuele pracht die er aan is toegevoegd (daarover straks meer), maar speltechnisch was Prime duidelijk zijn tijd vooruit. Dat maakt deze remaster ook interessant voor nieuwe fans die hun tanden willen zetten in deze oude franchise.

Halo-waardige besturing

De laatste keer dat Nintendo een remaster van Prime uitbracht was in 2009. De game zat toen gebundeld in Metroid Prime Trilogy voor de Wii, wat toen de 'beste' manier was om de game te spelen. Het origineel op de GameCube verscheen toen Halo nog niet de toon had gezet voor shooters met twee sticks en verwachtte dat je daarom continu moest auto-targetten.

De Wii-versie had met zijn unieke controller een soort van muisbesturing die in de buurt kwam van traditionele schietspellen op bijvoorbeeld de pc. Die Wii-bediening is voor sommigen nog steeds de beste optie. Deze zit ook als alternatief besturingsschema in de Switch-remaster, met daarnaast 'gewone' dual stick-controls en de ouderwetse GameCube-optie. Voor wie shooters op andere consoles gewend was, kon de Trilogy-versie alsnog onwennig zijn.

Geen mods meer nodig 

Hoewel Nintendo veertien jaar lang geen nieuwe Prime-game uitbracht , hadden fans wel een andere manier gevonden om de games te spelen. Mods zoals PrimeHack lieten je de game aanpassen zodat je hem op pc met muis en toetsenbord kon spelen, of op een controller met twee sticks. Met een HD-texture-pack erbij had je een modern voelende versie van Prime die ook mooi is op moderne 4K-televisies. De vraag is dan ook: is PrimeHack alsnog een betere manier om de game te spelen dan de nieuwe remaster? Het antwoord is een volmondig nee.

Visueel is er bij Metroid Prime Remastered meer gebeurd om de game te moderniseren. Ja, de textures zijn net als in PrimeHack van een hogere resolutie, maar daarnaast is de belichting veel mooier dan in iedere versie die ooit is verschenen. Shots die op de GameCube flets en neutraal waren, voelen op de Switch griezelig en spannend. Metroid komt hier dichter bij zijn Alien-inspiratie dan ooit.

Het is een niveau van afwerking dat je niet snel zult zien in fan-mods, wat de Switch-versie op eenzame hoogte plaatst. Soms zie je duidelijk het raamwerk van de oude game schuilen achter deze nieuwe versie, maar op andere momenten lijken de verschillen haast zo groot als bij Dead Space en diens recente remake.

Bijna geen laadtijden

De nieuwe versie van de game draait op 60 frames per seconde, zowel handheld als in de dock. De resolutie ligt op televisie wel iets hoger - 900p versus 612p. Daar komt bij dat de Switch-versie supervloeiend loopt. De oorspronkelijke game was gemaakt toen Nintendo nog beloofde dat de GameCube geen laadtijden zou hebben. Daarom werden veel gebieden stiekem op de achtergrond ingeladen. Stond Samus in een lift, dan werd het volgende gebied in het geheugen gestopt. Schoot je op een deur? Dan kon het een paar tellen duren tot die openging, omdat de game nog niet klaar was om dat gebied klaar te zetten.

Die wachttijden zijn in de remaster minimaal geworden. Je hoeft nooit te wachten voor een deur - ze gaan altijd vrijwel meteen open. Zelfs de liftfilmpjes tussen grote gebieden voelen korter.

Ietsje simpeler

Is er dan niks te klagen? Hooguit een paar kleine dingetjes. De werking van de charge shot is bijvoorbeeld niet zoals in de GameCube-versie: bij het ingedrukt houden van de schietknop vuur je drie korte salvo's, waarna je wapen pas begint op te laden. Hierdoor kun je minder opgeladen shots achter elkaar afvuren. Tegelijkertijd kun je niet meer zo rap raketten vuren, waardoor je minder schade in korte tijd berokkent.

Daarnaast is Prime ietsje simpeler op de Switch dan op de GameCube. Dat komt simpelweg door de besturing: het origineel verwachtte dat je een archaïsch lock-on-systeem gebruikte, terwijl je bij alle versies daarna verfijndere besturing tot je beschikking hebt. Maar Prime is voor die oude besturing gemaakt en is niet opnieuw gebalanceerd.

Dat maakt de game makkelijker, maar niet makkelijk: wij gingen alsnog meermaals dood, vooral toen we de Phazon Mines bereikten. En omdat Prime een traditioneel savesysteem gebruikt, kan dat tot lichte frustratie leiden: wie niet consequent opslaat moet bij een mislukt baasgevecht soms een dik uur aan voortgang inhalen. Dat is voor sommige spelers een minpunt, maar het voegt voor ons toe aan de spanning van Prime. De wereld voelt gevaarlijk tijdens je verkenningstocht en er staat iets op het spel, zoals dat ook het geval is in bijvoorbeeld soulslikes.

Metroid Prime is twintig jaar later nog steeds een fenomenale game, waarin het voelt alsof je op een echte planeet verdwaald raakt. De remaster doet veel om dat alles te moderniseren, wat deze game interessant maakt voor zowel fans van het eerste uur als nieuwkomers. Een reden om deze remaster niet te halen kunnen we dan ook niet bedenken.

Conclusie

Dat Metroid Prime twintig jaar later nog zo goed overeind blijft staan is verbluffend. Het is een klein meesterwerkje, dat door de verbeterde besturing en visuele upgrades aanvoelt alsof het in 2023 voor de Switch is gemaakt. Voor oude Prime-fans is dit een prima uitstapje naar een geliefde klassieker, maar het is ook een uitstekend instappunt voor iedereen die Metroid al eens wilde proberen.