Mega Man Zero/ZX Collection

Na het heruitbrengen van de klassieke Mega Man-delen en de Mega Man X-games, kunnen we vanaf deze week ook alle titels in de Mega Man Zero- en ZX-reeks spelen. De ports maken de beste games in de serie toegankelijker dan ooit.

Mega Man heeft in de loop der jaren een wat verwarrende tijdlijn gekregen. Eens in de zoveel consolegeneraties maakt Capcom een sprong in de tijd of wordt er een alternatief universum gecreëerd, om nieuwe games van de oude mascotte een frisse wind te geven. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij de introductie van de Game Boy Advance: het nieuwe Mega Man Zero speelde honderd jaar na de laatste Mega Man X-games af, in een tijd dat oud-held X aan het hoofd staat van een dictatoriaal bewind.

Na vier Zero-games maakte Mega Man ZX in 2006 zijn debuut als de nieuwe serie voor de Nintendo DS. Weer werd er een forse tijdsprong gemaakt, waarna de robothelden uit X en Zero ineens waren veranderd in een soort transformatiesystemen voor de Power Rangers-achtige hoofdpersonen. Hoewel de Zero-serie na vier games zijn verhaal succesvol afsloot, bleek ZX een minder grote klapper. Na een cliffhanger aan het eind van de tweede game zou er nooit een vervolg komen, omdat de verkoopcijfers tegenvielen.

Alle zes de games in de serie zijn onderdeel van de Mega Man Zero/ZX Collection, die deze week verschijnt voor Switch, PlayStation 4, Xbox One en pc. Dit zijn in grote lijnen regelrechte ports. De games zien er identiek uit aan hun voorgangers op eerdere handhelds, met slechts een paar opties om met filters het gevoel van een oud scherm na te bootsen. De ZX-games laten in een hoek van het scherm het touchscreen van de DS zien, die je met de rechterpook van je controller kunt bedienen. Geinig, maar we hadden er op gehoopt dat de interface van dat scherm in de game zelf verwerkt zou worden. Het touchscreen bij ZX en ZX Advent was hooguit een gimmick, die nu kostbare ruimte inneemt. Wel fijn: de filmpjes in de DS-games zijn met zorg opgeschaald, waardoor ze ineens een degelijke resolutie op HD-schermen hebben.

Modern als Meat Boy

Je kunt voor het eerst kiezen voor een iets lagere moeilijkheidsgraad bij beide games. Leuk, maar het is het nieuwe savesysteem dat deze games ineens vele malen toegankelijker maakt. Verspreid door levels staan checkpoints, waar je naar terugkeert als je doodgaat. Je verliest daarbij echter geen levens, waardoor je eindeloos dezelfde baas kunt bevechten zonder game over te gaan en terug naar de start van het level te moeten. Het voelt alsof je met savestates in een emulator zit te savescummen, maar dan op een eerlijkere manier: er zijn immers maar een paar checkpoints per level.

Dat maakt de games iets moderner. Weg is het ouderwetse levenssysteem van games op de NES en SNES, om plek te maken voor oneindige respawns. Ineens spelen de Zero- en ZX-games als lastige platformers zoals Super Meat Boy, die je razendsnel hetzelfde lastige moment opnieuw laten proberen. Wie daar niet van gediend is, kan het nieuwe savesysteem uitschakelen en beide series spelen zoals vroeger.

De nieuwe ZZ Chaser-modus laat je remixes van de zes oude games spelen. Daarbij kun je racen voor een plek op de ranglijsten, om te zien wie de snelste speler eigenlijk is. Ook kun je tijdens het spelen live zien waar de ander zich bevindt, om een idee te geven van je nieuwe recordpoging. Geinig, maar alleen voor de meest hardcore Mega Man-spelers. De kans is groot dat de meeste spelers hier nooit iets mee zullen doen.

Capcom zinspeelt al maanden op de komst van een nieuwe Mega Man, en wellicht hebben we deze nieuwe collectie om ons op een vervolg voor te bereiden.

Bloed onder je nagels

Mega Man Zero staat bekend om zijn genadeloze moeilijkheidsgraad - die vooral bij de eerste twee games naar voren komt. Wie meer dan een paar keer door een baas wordt geraakt is al snel game over. In vroegere Mega Man-games kon je dan wapens verzamelen waar een specifieke vijand zwak tegen was, maar in de eerste Zero is dat lastig. Als je een missie ontvlucht is hij namelijk onmogelijk opnieuw te spelen - en kun je dus nooit de kostbare upgrades hierin verzamelen.

Waar eerdere Mega Man-games de nadruk lag op je armkanon, moet je het in de Zero-serie vooral hebben van je laserzwaard. Deze wapenwissel resulteert in een hoger risico tijdens gevechten: wie dichterbij de vijand komt, riskeert immers sneller om geraakt te worden. Bovendien moet je in de eerste twee games je wapens zelfs levellen om alle vaardigheden te gebruiken - al kan dat stiekem door eindeloos dezelfde vijand te bevechten. Een frustratiepunt waar in Zero 3 en Zero 4 van is afgezien.

De vier Zero-games vertellen een overkoepelend verhaal over de oorlog tussen robots en mensen - en het robotbewind dat inmiddels de mensheid onderdrukt. Het was een toonwissel voor Mega Man, dat in de X-games hooguit losse verhalen in zijn universum probeerde neer te zetten. Omdat dit verhaal een begin en einde heeft, is er ook geen sprake van de vele losse draadjes bij eerdere Mega Man-series.

Matige Metroid, prima Mega Man

Mega Man ZX bouwt voort op wat Zero had neergezet met een lichte twist: dezelfde gameformule werd omgedoopt tot een volwaardige metroidvania. Je accepteert missies om speciale transformatiestenen te verzamelen, waarmee je in personages uit de Zero-reeks kunt veranderen. Omdat ieder personage op een andere manier springt, vliegt en beweegt, kun je op die manier gaandeweg meer van de wereld verkennen.

Wie Mega Man ZX enkel speelt voor zijn of haar Metroid-fix, komt echter bedrogen uit. De game rammelt namelijk op veel van die nieuwe fronten: je hebt slechts een handjevol power-ups om de wereld mee te verkennen, veel van de gebieden zijn pas te bezoeken als het verhaal een zeker punt bereikt en de kaart is buitengewoon verwarrend. De actie- en platformmomenten zijn gelukkig wel fenomenaal en houden de game grotendeels overeind.

Mega Man ZX Advent doet het op haast ieder front beter dan het vorige deel. Ditmaal kan je transformeren in een kopiërende robot, die de vaardigheden van iedere baas in de game over kan nemen. De kaart is significant verbeterd en de wereld zit vol met hoekjes om te verkennen. Het is alleen jammer dat het verhaal op het einde van de game wordt afgekapt - met een belofte om in deel drie de grote twist te behandelen. Wat dus nooit gebeurd is.

Voorbode

Het is buitengewoon jammer dat het verhaal zo plotseling wordt afgekapt, want de zes games in dit pakket schetsen een gigantische, geweldige wereld. Het is dan ook te hopen dat deze heruitgave een soort voorbode is van wat er gaat komen: Capcom zinspeelt al maanden op de komst van een nieuwe Mega Man, en wellicht hebben we deze nieuwe collectie om ons op een vervolg voor te bereiden. Laten we hopen, want deze zes games zijn na al die jaren nog steeds geweldig om te spelen.

Conclusie

De Zero-games vertellen een uitstekend overkoepelend verhaal in een paar van de lastigste en beste actiegames uit zijn tijd, maar dan geactualiseerd. De ZX-games waren iets minder vlekkeloos, maar nog steeds meer dan de moeite waard. Een collectie die we met een gerust hart kunnen aanraden.