Haven

In het Franse Haven vluchten twee geliefden naar een afgelegen planeet zodat ze bij elkaar kunnen zijn. Op die manier wil de game een romantisch, persoonlijk verhaal vertellen, maar saaie en vervelende personages maken het moeilijk om je aan het stel te binden.

Het is mooi om te zien hoe gamestudio The Game Bakers langzaam van de grond komt. Een groep voormalige Ubisoft-medewerkers begon het bedrijf in 2011, toen ze in smartphonegame Squids elementen van een strategische rpg op creatieve wijze werkend kregen op een aanraakscherm. Er volgde een paar andere mobiele titels, waarna in 2016 de stap naar spelcomputers werd gezet met Furi - een uitstekende actietitel die enkel bestaat uit baasgevechten.

Met Haven richt het bedrijf zich weer op de consolemarkt met een persoonlijkere en meer intieme game. Hoofdrolspelers Yu en Kay zijn geboren in een maatschappij waar de overheid je partner kiest, maar worden verliefd op elkaar. Ze besluiten samen met een ruimteschip te ontsnappen naar de mysterieuze planeet Source, waar hun schip uiteindelijk kapotgaat en gerepareerd moet worden.

Soort van Flower

Je verkent de planeet langzaamaan om nieuwe grondstoffen te vinden en zo de juiste onderdelen voor je schip te bouwen. Dat doe je door te 'glijden' door de spelwereld: Yu en Kay hebben allebei speciale schoenen om mee op stroken energie verspreid over de planeet Source te zweven. Door op lichtstrepen te balanceren is het ook mogelijk om zwevende eilanden in de gamewereld te bereiken, al is vooraf nooit duidelijk waar je terechtkomt. Het vinden van de juiste routes voelt daardoor soms als een gedoe, maar door de spelwereld rondzwerven is verder buitengewoon fijn. Het is alsof je de PlayStation 3-game Flower speelt, maar dan met een minder abstract doel en achterliggend verhaal.

Tijdens je strooptocht kom je ook monsters tegen, die je op beurtelingse wijze bevecht. Met de richtingsknoppen voer je acties in voor het ene personage, terwijl de ander met de actieknoppen wordt bediend. Ook is het mogelijk om met analoge sticks aanvallen te selecteren, die je soms ook in specifieke posities moet drukken en getimed loslaat om combinatie-aanvallen uit te voeren.

Op die manier wil Haven je het idee geven dat je twee personages tegelijk bedient, met ieder een eigen controllerhelft. Het is een geinig idee dat nooit helemaal uit de verf komt, waardoor je vooral het idee krijgt een klassiek vechtsysteem op onhandige wijze te bedienen. De noodzaak om iedere verslagen vijand achteraf ook te kalmeren verandert bovendien in een vervelend klusje, waardoor vechten voelt als een verplichting die je liever uit de weg gaat.

De game probeert een beeld van twee wanhopige geliefden te schetsen, maar het schrijfwerk voelt aan als slechte fanfictie

Vervelende pubers

Tussen zoektochten door verblijven Yu en Kay in hun gecrashte schip, dat ze liefkozend het Nest noemen. Het dient als een soort appartement middenin de woestenij, waar ze teren op elkaars aandacht en appels die ze op veel manieren proberen te bereiden. Korte dialogen schetsen hoe de relatie van de twee zich ontwikkelt. Als speler word je middenin hun leven geworpen, waarbij je pas gaandeweg de details achter hun ontsnapping ontdekt. Maar ze bevinden zich dan ook nog in de wittebroodsweken, waarbij ze de grenzen van hun relatie nog moeten ontdekken.

Het is alleen jammer dat beide personages zo tergend zijn. Het zijn twee egoïsten, die naast hun liefde voor elkaar vooral hol en oppervlakkig blijken te zijn. De game probeert een beeld van twee wanhopige geliefden te schetsen, maar het schrijfwerk voelt aan als slechte fanfictie. De zogenaamd diepe relatie zit vol clichés en scènes waarvan je ogen gaan rollen. Hun zorgen zijn ook vaak oppervlakkig, wat ze twee irritante, verliefde pubers maakt. Het slechte stemwerk dat soms ineens schommelt in volume draagt geenszins bij.

De ambitie die achter Haven schuilt is mooi: we hebben meer games nodig die verhalen over liefde en onderlinge relaties vertellen. Maar Haven is zo krampachtig geschreven, terwijl verdere spelsystemen allesbehalve bijzonder zijn. Dat maakt het lastig om de game aan te raden.

Conclusie

Haven was wellicht te ambitieus voor The Game Bakers. Hoewel het idee achter de game mooi is, zorgen matig schrijfwerk en halfbakken spelsystemen ervoor dat dit spel allesbehalve liefdevolle gevoelens opwekt.