Guacamelee 2

Er zijn tientallen games gebaseerd op ouderwetse westerse tradities en culturen, maar je zult weinig tegenhangers vinden die over Mexico gaan. Dat was deels wat de eerste Guacamelee zo uniek maakt. De game speelt af in een fictief land dat verdacht veel van Mexico wegheeft: de dorpjes, kledij en omgevingen zijn allemaal gebaseerd op kleurrijke prenten uit het land.

Daarbij staat de Spaanse Dag van de Doden centraal. Hoofdrolspeler Juan springt immers tussen de levende en dode wereld, wat voor unieke platformgedeeltes zorgt. Zo springt Juan van het ene gebied naar het ander, duikt hij naar het land van de doden om naar een daar beschikbaar stukje grond te dartelen om een verborgen segment te bereiken.

Wat dat betreft is er eigenlijk weinig veranderd voor Guacamelee 2. De game speelt zich nog steeds af in dezelfde wereld – al maak je ditmaal de sprong naar een alternatieve dimensie waar Juan is gesneuveld. Een nieuwe schurk heeft daar inmiddels de macht gegrepen en het is aan jou om daar een stokje voor te steken.

Land der doden

Wederom spring je tussen de landen der doden en levenden, in steeds lastiger worden platformsegmenten. En net als in deel één zit de game bomvol referenties naar andere indie- en retrogames. Bij je reis naar de duisterste dimensie kom je bijvoorbeeld nog langs spelomgevingen die verdacht veel lijken op River City Ransom en Limbo. Dat is slechts het topje van de ijsberg, maar we zullen de andere homages in Guacamelee niet voor je verklappen.

Naarmate je dieper in de game duikt, ontgrendel je power-ups die het makkelijker maken om eerder onbereikbare segmenten te bereiken. In de eerste Guacamelee voelt dat nog verdacht veel als het Metroidvania-element van de game, maar het vervolg voelt een stuk rechtlijniger dan dat. Iedere nieuwe ‘omgeving’ is namelijk een vrij lineair level, met op de kaart een pulserende pijl die je de weg naar je volgende doelwit wijst. Het gevoel van verkenning bij Metroid of Castlevania ontbreekt hierdoor volledig. Eigenlijk is dit vooral een platformgame, met enige pretentie van keuzevrijheid.

Je kunt je afvragen waarom het vervolg zich minder goed als een Metroidvania kan voordoen. Deels is dat omdat het vorige deel gewoonweg iets opener aanvoelt, maar de timing van de game speelt ook een grote rol. Guacamelee 2 komt vlak nadat er gigantisch veel Metroidvania’s zijn verschenen, waaronder ook de Switch-versie van Hollow Knight. Veel van deze games volgen de formule van het genre wat trouwer. En omdat veel van die games recent op de redactie voorbij zijn gekomen, valt de gebrekkige Metroid-saus van Guacamelee 2 wat op.

Ijzersterke platformer

Laat bovenstaand punt je trouwens niet te veel in de weg staan. Als je accepteert dat dit geen Metroidvania is, heb je namelijk een verrassend sterk platformspel. Hoe verder je in de game komt, hoe creatiever je met je sprongen moet zijn. Dat is vooral het geval bij optionele puzzelkamers, waarin wij geregeld zijn doodgegaan. Daarnaast zorgen de power-ups die je krijgt ook voor iets meer variatie.

De coöperatieve modus die pas later in de eerste game werd toegevoegd, is vanaf dag één in de sequel aanwezig. Dat is vooral goed nieuws tijdens gevechten. De game moedigt je aan om lange combo’s aan elkaar te rijgen, met de mogelijkheid om een beschadigde tegenstander ook door het veld te werpen. Het duurt niet lang totdat jij en je partner een monster van links naar rechts jongleren.

Daarbij maken de kleurrijke wereld en het scherp geschreven dialogen de wereld van Guacamelee ontzettend leuk om mee te maken. De ogenschijnlijk simpele lol wordt daarentegen wat onnodig complex gemaakt door een heus multiversum, dat verschillende versies van dezelfde wereld aan elkaar moet binden. Dat is bij stripboeken soms al verwarrend, en bij Guacamelee 2 heeft dit hetzelfde effect.