Fire Emblem: Three Houses

In Fire Emblem: Three Houses speel je de zoon van een beroemde huurling die als professor op een gerenommeerde legerschool aan de slag gaat. Je klassen zitten vol met de zonen en dochters van de notabele adel van het continent, waaronder zelfs de toekomstige heersers van de drie grote koninkrijken.

Aan het begin van het spel kies je van welke klas je een mentor wil worden: de Black Eagles, de Blue Lions of de Golden Deer. In ieder van de klassen zitten leerlingen van de respectievelijke naties – met als klassenoudste de troonopvolger. In feite kies je welke van de drie verhalen je in de game wil doorspelen, want iedere klas maakt net wat andere dingen mee.

Tussen die drie verschillende schoolklassen heerst een vriendelijke rivaliteit die later in de game serieuzere vormen aanneemt. Het zorgt ervoor dat het verhaal verrassend veel wegheeft van bijvoorbeeld de Harry Potter-boeken, waar tussen Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf en Zwadderich vergelijkbare kloven bestonden.

Hoewel het gevechtssysteem grotendeels gelijk is gebleven – daarover later meer – is Fire Emblem compleet overhoop gehaald voor dit nieuwe schoolsysteem. Tussen de gevechten door train je namelijk jouw klas op verschillende vlakken, waardoor ze betere krijgers op het strijdveld worden. Een lansvechter kan bijvoorbeeld les krijgen over paardrijden, zodat hij uiteindelijk omgeschoold kan worden naar een nieuwe klasse die te paard zijn vijanden te lijf gaat.

Geweldig dat je kunt falen

Het is ook echt noodzakelijk om goed over de voortgang van je klas na te denken. Een personage in ons team was compleet nutteloos tijdens gevechten, totdat we haar lieten blokken in de schoolbanken en een andere vaardigheid tijdens gevechten meegaven. Wie gedachteloos gaat grinden zonder na te denken over wat personages moeten worden, schiet zichzelf in de voet. En dat is geweldig: het laat zien dat jouw keuzes tussen de gevechten door een echt grote impact hebben.

Je leerlingen moeten tegelijkertijd gemotiveerd genoeg zijn om les te krijgen. Je kunt ze buitenschoolse activiteiten opleggen, met ze gaan lunchen of ze simpelweg een dagje vrij geven om de motivatiemeter te laten stijgen. Daarmee bouw je ook vriendschappen op met je klas, waardoor je weer nieuwe gesprekken met je teamgenoten kunt voeren en personages verder worden uitgebouwd.

Het opbouwen van vaardigheden en relaties is binnen Fire Emblem niks nieuws, maar bij Three Houses worden er buitengewoon veel systemen op elkaar gestapeld om dat mee te doen. Tegelijkertijd tikken tijdens het spelen de dagen voorbij: je kunt maar zoveel op een dag doen, waardoor je moet kiezen waar je jouw kostbare lestijd aan besteedt.

De vergelijking met Persona is snel gemaakt. Ook dat is immers een rollenspel waarin je moet kiezen hoe jij je dagen invult, zodat je team tijdens gevechten sterker wordt. Three Houses voelt als een uitstekende variatie daarop. Hoewel het even duurt totdat alle systemen achter die dagbesteding zijn uitgelegd, heb je uiteindelijk buitengewoon veel om te doen tussen de gevechten door. Daarnaast groeit het aantal dagactiviteiten naarmate je level als professor omhoog gaat tijdens het spelen.

De school bewandelen

Het is voor het eerst dat je een volledig driedimensionale omgeving kunt verkennen buiten de gevechten om. De volledige universiteit kan bewandeld worden en zit vol met leerlingen, leraren en activiteiten. Een noodzakelijke verademing voor Fire Emblem, waarin je normaliter gigantisch veel menu’s moest navigeren. Dankzij de 3D-school voelt de wereld van Fire Emblem meer als een echte plek. Daar staat tegenover dat de school niet super makkelijk te navigeren is. Paden sluiten onlogisch op elkaar aan en de kaart is wat warrig, maar gelukkig is er een fast travel-optie.

Gevechten zijn in de kern gelijk aan eerdere Fire Emblem-games. Je beweegt beurtelings over een grid terwijl je vijanden uitschakelt. Een steen-papier-schaar-achtig systeem bepaalt welke tegenstanders sterk of zwak tegen elkaar zijn. Zwaarden zijn sterk tegen bijlen, bijlen verslaan lansen en lansvechters zijn weer sterk tegen zwaardvechters.

Je kan kiezen voor de klassieke modus, waarbij verslagen teamgenoten definitief uit de game verdwijnen. Het is echter ook mogelijk om deze optie uit te schakelen, zodat je na een gevecht nog steeds iedereen tot je beschikking hebt. Daar bovenop is er een moeilijkheidsgraad die bepaalt hoe lastig gevechten precies zijn.

En dan is er nog een nieuw tijdreissysteem. Met een druk op de trekker kun je een beurt ongedaan maken. Dat is vooral ideaal in de traditionele spelmodus waarbij je teamgenoten definitief kunt kwijtraken en maakt de game ook iets makkelijker en toegankelijker. Dit tijdreizen is overigens slechts een beperkt aantal keren per gevecht in te zetten.

Huurlingen

Het huurlingsysteem voegt een extra laag toe. Iedere held in je team kan een groep aan zich gebonden krijgen, die ingezet kan worden voor speciale aanvallen. Deze huurlingen levellen mee, waardoor jouw personage ook sterker wordt. Maar je moet ze ook betalen om ze te gebruiken.

Hoewel gevechten nog min of meer hetzelfde werken als in voorgaande games, zijn ze wel een stuk indrukwekkender in beeld gebracht. Als je aanvalt of wordt aangevallen spring je wederom naar een speciaal scherm waar de actie plaatsvindt, maar hier zijn je eenheden inmiddels omsingeld met soms tientallen soldaten die meevechten. Je krijgt hierdoor meer het idee te kijken naar een slagveld, in plaats van een gevecht tussen twee figuren.

Het is haast absurd hoeveel uren je in Fire Emblem kunt besteden. Na ongeveer tachtig uur hadden we pas het einde van de game bereikt – al waren er toen nog wel dingen te doen om de game langer te maken. En in deze tijd hadden we slechts één van de drie verhaallijnen van het spel doorkruist. Speel je ze alle drie, dan tik je makkelijk de tweehonderd uur aan.