Final Fantasy XVI
Nog nooit week een Final Fantasy-game zo ver af van eerdere titels. Het zestiende deel is hevig geĂŻnspireerd door Game of Thrones en speelt eerder als een actiegame dan een rollenspel. Dat is een formule voor iets fenomenaals.
Je speelt in Final Fantasy XVI de jonge markies Clive, die al van jongs af aan onderdeel is van een complexe politieke wereld. De wereld wordt gedomineerd door families waarin enkelen kunnen veranderen in magische reuzen die met één klap hele dorpen kunnen wegvagen. Tijdens een hinderlaag op zijn familie verliest Clive de controle en wordt hij ineens het vuurmonster Ifrit – die de keel van zijn jonge broertje doorbijt.
Het zet direct de toon van de game: dit is geen ouderwetse Final Fantasy waarin je een Tolkien-achtige groep bestuurt die over de wereld reist. Final Fantasy XVI gaat over de politieke intriges en het trauma dat de daarbij horende oorlogen met zich meebrengt.
Hoewel Clive hier en daar de wereld verkent, ligt de nadruk op lineaire levels gevuld met actie. Het is een game die het uiterste vergt van je reflexen, terwijl je met magie en zwaardaanvallen je vijanden te lijf gaat. Gaat dat goed, dan oogt het spectaculair: er zijn weinig games die je zo cool laten voelen terwijl je ze speelt.
Dat alles wordt omringd door bombastische tussenfilmpjes. Die duren soms best lang maar vervelen door uitmuntend schrijfwerk nooit: er wordt een wereld neergezet die tientallen uren later nog steeds intrigeert.