Dragon's Dogma: Dark Arisen

Vier jaar nadat het origineel op de Playstation 3 en Xbox 360 verscheen, is Dragon's Dogma nu ook op de pc te spelen. Deze port voegt misschien niet bijzonder veel toe qua content, maar weet wel op eerbiedige wijze om te gaan met de destijds ruwe diamant.

Dragon's Dogma beloofde in 2012 nogal wat. Dit rollenspel moest alles combineren wat Capcom in de afgelopen jaren had geleerd, in een game waar je werkelijk honderden uren in kwijt kon.

Wat Dragon's Dogma in 2012 goed maakte, geldt nog steeds voor de pc-port in 2016. Het gevechtssysteem is de uitblinker: elementen uit Monster Hunter, Devil May Cry en (niet-Capcom-game) Shadow of the Colossus blijken namelijk samen een gouden combinatie te zijn. Het ene moment ben je bezig met het uitvoeren van dodelijke combo's, om later te moeten vertrouwen op je reflexen om binnenkomende klappen te blokkeren. Bij grote monsters heb je zelfs de optie om ze te beklimmen. Vecht je tegen een Hydra? Dan moet je bij zijn nek omhoog klimmen om een hoofd af te hakken. Het zorgt ervoor dat vijanden niet aanvoelen als simpele 3D-modellen waar je tegenaan ramt, maar echte wezens waarbij je moet uitzoeken waar de zwakke punten zitten.

Vechtend de wereld in

Met dit achterliggende gevechtssysteem duik je de sandboxwereld van Dragon's Dogma in. Een wereld die het niet zozeer moet hebben van de achterliggende mythes en het sterke schrijfwerk: op zichzelf zijn de dorpen, steden en vlakten van Dragon's Dogma namelijk wat duf. Je gaat hier geen personages aantreffen met een interessante persoonlijkheid en achterliggend verhaal. Hoewel het stemwerk van spelfiguren prima in elkaar steekt, hebben deze personages maar één doel: jou de juiste kant opsturen.

De wereld van Dragon's Dogma laat zich eerder tekenen door de achterliggende spelsystemen. Hoewel jouw personages misschien in level stijgen, zie je namelijk niet in de wereld welke levels vijanden precies hebben. Je weet daarom nooit hoe riskant het is om een bepaald soort monster aan te vallen of om een bandietenkamp binnen te vallen. Op papier een frustrerende tekortkoming, maar in de praktijk is dat geweldig. Je bent namelijk continu op je tenen. Zie je een grote groep vijanden in de verte? Dan moet jij de afweging maken of je aanvalt of er omheen probeert te sluipen. Je speelt Dragon's Dogma niet op basis van de statistieken die op het scherm verschijnen, maar met je onderbuik en gezond verstand.

Door dit constante aftasten ontdek je heel voorzichtig de spelwereld om je heen. Dat ene zandweggetje wat te gevaarlijk was op level 10? Daar kom je op level 25 misschien nog eens langs. De game heeft de nodige missies om tijdens het ontdekken uit te voeren, maar die zijn vooral begeleidend. Een quest om tien wolven te doden is immers vanzelf klaar omdat je deze vijanden continu tegenkomt.

Dragon's Dogma voelt door deze nadruk op zijn spelsystemen veel meer als een traditioneel spel aan dan bijvoorbeeld Skyrim, waarin je wordt meegesleept in een groots verhaal met een fictieve geschiedenis waarmee je Wikipedia-pagina's kunt vullen. Daar zit echter net de charme in van eerdere Capcom-spellen, en zoals je die terugvindt in Dragon's Dogma. De methodische benadering van de wereld voelt aan als de gebieden van Resident Evil, terwijl slim gebruik van voorwerpen weer doet denken aan de vroege Mega Man-games. Capcom beseft zich maar al te goed dat zijn kracht bij gameplay ligt, waar Dragon's Dogma een briljant voorbeeld van is.

Pawns

Het originele pawnsysteem uit Dragon's Dogma is ook onveranderd gebleven. Je ontwerpt aan het begin van het spel één teamgenoot die met je meegaat, die naarmate je langer speelt nieuwe dingen leert over vijanden, kerkers en andere omgevingen. De overige twee plekken in je team kun je vullen met pawns die gemaakt zijn door andere spelers, wat betekent dat je ook jouw pawn kunt verhuren. Er ontstaat een geinige ruilhandel. Pawns van andere spelers groeien namelijk niet in level als ze met jou mee zijn, waardoor je eens in de zoveel tijd nieuwe metgezellen moet selecteren. Wil je er eentje die hoger is dan jouw eigen level? Dan zul je daarvoor flink moeten bijbetalen. Virtuele centen die de bezitter van die pawn vervolgens toegestuurd krijgt.

De praatgrage pawns gooien er geregeld onnodige informatie uit over de omgeving, maar ze weten zichzelf soms ook te bewijzen. Zo wist eentje ons op een bepaald punt zelfs naar een schakelaar in een kerker te leiden, waardoor we een lastig baasgevecht konden omzeilen. Kennis die de pawn had opgedaan toen hij met zijn originele speler door dezelfde krochten moest reizen.

Omdat pawns terloops nieuwe dingen leren, kan de moeilijkheid van Dragon’s Dogma soms flink fluctueren. Een magiër die de zwakheden van een monster kent zal deze kennis inzetten, waardoor gevechten een stuk makkelijker worden. Bij een gebrek aan kennis verloopt een gevecht echter moeizaam, wat soms onterecht kan aanvoelen als een gebrekkige AI.

Technisch verbeterd

Hoewel de pc-port van Dragon's Dogma voor een groot deel dezelfde game is, zijn de verbeteringen op technisch gebied noemenswaardig. Ten eerste draait de game op 1080p en met 60 frames per seconde. Voor de meeste pc-games in 2016 inmiddels vanzelfsprekend, maar het maakt een game zoals Dragon's Dogma vele malen fijner om naar te kijken. Hoewel personages er nog wat knullig uitzien, zijn de omgevingen in 1080p prachtig.

De grootste grafische verbetering zit echter diep in de instellingen van het spel verborgen. Daar heb je nu namelijk een optie om je 'field of view' te verbreden, wat de kijkhoek van het spel vergroot. Bij de meeste games een luxe, maar bij Dragon's Dogma lost dit één van onze grote frustraties bij het origineel op. De game voelde op consoles namelijk claustrofobisch aan, door een zeer kleine kijkhoek en een grote, archaïsche interface die op het scherm werd getoond. Hoewel deze interface soms nog steeds in de weg zit, kunnen we in Dragon's Dogma op de juiste instellingen veel makkelijker rondkijken. Dat maakt de game niet alleen fijner om naar te kijken, maar ook beter speelbaar. Vijanden vallen bijvoorbeeld minder snel buiten beeld, waardoor je het overzicht in gevechten behoudt.

Dark Arisen

De pc-versie bevat ook de extra content en verbeteringen die Capcom eerder al toevoegde in de uitbreiding Dark Arisen. Zo is het mogelijk gemaakt om makkelijk snel tussen gebieden te reizen, waardoor je met een bepaald voorwerp bijvoorbeeld naar de hoofdstad Gran Soren springt. Een must voor Dragon's Dogma, waarin je alle omgevingen te voet moet afleggen.

Op een afgelegen eiland is daarnaast een forse kerker toegevoegd, met daarin de gebruikelijke beloningen die je in een rollenspel zult aantreffen. Het is één van de fijnst ontworpen gebieden in de game, al vragen we ons af hoeveel mensen hier aan toe zullen komen. Wil je namelijk de volledige basisgame uitspelen, dan heb je misschien wel honderden uren nodig.

De pc-versie van Dragon's Dogma: Dark Arisen bevat alle extraatjes die op consoles ook beschikbaar waren voor spelers die overstapten van het origineel. Het betekent dat er pantsers en andere handige voorwerpen op je liggen te wachten zodra je de hoofdstad bereikt. Waar dat in de meeste games een fijne bonus is, geeft dit je in Dragon's Dogma een gigantische boost. De uitrusting die je kunt dragen is namelijk het beste wat je in de eerste tientallen uren zult aantreffen.

Gelikt

De eerste versie van Dragon's Dogma liet niet een enkel positieve indruk achter toen hij op Gamer werd besproken. Een aantal kleine missers zorgden ervoor dat Capcom niet het summum van zijn collectie had ontwikkeld, maar slechts een ruwe diamant. Heel benaderbaar was Dragon's Dogma niet en alleen de meest doorgewinterde spelers konden het geduld opbrengen om hier doorheen te komen.

Sinds die eerste review heeft Capcom in 2013 een hoop van de mankementen opgepoetst in Dark Arisen, waarna de pc-versie van het spel onze persoonlijke klachten op grafisch gebied wist op te lossen. Het resultaat is een game die beter op eigen benen kan staan, waarbij duidelijker te zien is wat Dragon's Dogma nou eigenlijk zou bijzonder maakt.

Is Dragon's Dogma hierdoor voor iedereen leuk? Zeker niet. Lastige baasgevechten en een wereld die je geduldig moet verkennen, zorgen ervoor dat je tijd moet vrijmaken om deze wereld goed uit te kammen. Alleen als je het leuk vindt om constant te worden uitgedaagd, zul je Dragon's Dogma echt waarderen.

Conclusie

Dragon's Dogma weet op de pc eindelijk een aantal frustraties op grafisch gebied weg te nemen. Combineer dat met de verbeterpunten die eerder al in Dark Arisen zaten, en je hebt één van de lastigste – en leukste – niche-rpg's die je kunt spelen.