Digimon Story: Cyber Sleuth

Wie had dat gedacht: in 2016, het jaar dan Pokémon 20 jaar werd, weet ook het minder succesvolle neefje van de verzamelreeks ons weer te boeien. Digimon: Cyber Sleuth vloog eerder dit jaar per ongeluk aan ons voorbij, maar nu hebben we de game er nog eens bij gepakt. Daar zijn we blij mee, want dit is een van de leukste rollenspellen uit 2016.

Aan de oppervlakte lijken Pokémon en Digimon op elkaar, maar in Cyber Sleuth zijn vrijwel meteen verschillen duidelijk. Je vecht in de game beurtelings zoals in andere jrpg’s, maar hebt daarbij steeds drie monsters op het veld staan. Digimon voelt daarom meer aan als een traditionele jrpg dan Pokémon. Gevechten zijn snel en grinden wordt makkelijk gemaakt door een speciale 'auto-modus', waarmee monsters automatisch aanvallen gebruiken.

Je vangt Digimon niet, maar verzamelt data over ze. Door een bepaald monster meerdere keren tegen te komen gaat er een percentagebalk omhoog. Zit die vol, dan kun je er zelf eentje in een computer genereren. Het is hierdoor knap lastig om bepaalde soorten te krijgen. Die ene sterke Digimon uit een baasgevecht levert immers slechts 25 procent op, waardoor je hem minstens vier keer moet bevechten om hem zelf te gebruiken.

Een beetje Persona

Je vindt de monsters in Digimon niet in het hoge gras zoals bij die andere game. In plaats daarvan houden ze zich schuil in EDEN, een grote, sociale mmorpg die iedereen ter wereld speelt. Jouw avatar raakt verstrikt in een mysterieus fenomeen, waardoor je ineens als digitaal personage in de echte wereld terugkomt. Het zorgt ervoor dat je met ieder digitaal object in de echte wereld kunt verbinden, om zo bijvoorbeeld een verstopte Digimon in een smartphone te vinden. Hierdoor zijn de echte en digitale wereld met elkaar verbonden, waardoor beide tot hun recht komen binnen het verhaal.

Het verhaal van Cyber Sleuth had heel makkelijk een smoes kunnen zijn om een toffe grind-rpg voort te stuwen, maar het is gelukkig meer dan dat. Zowel de echte als digitale wereld zijn gevuld met interessante personages, met wie je het mysterie achter jouw digitale conditie probeert op te lossen. Kleine details maken de wereld realistisch, zoals vrienden die sms'jes sturen en ouders die bezorgd vragen hoe het met je is.

Hoewel het onderhouden van vriendschappen nooit een inherent onderdeel van de gameplay wordt, doet Cyber Sleuth denken aan Persona 3 en 4. De echte wereld is ook duidelijk gebaseerd op Japanse locaties, en je stuit op ziekenhuizen, winkelcentra en woonwijken. Op dat front is Cyber Sleuth krachtiger dan menig Pokémon-game: het spel laat een wereld zien die zich prima vertaalt naar onze eigen realiteit.

Flowchart

Je kunt monsters evolueren ('digivolven’), maar dat is anders dan de evoluties uit Pokémon. Zodra een Digimon een bepaald level bereikt, heb je de keuze uit één van meerdere transformaties. En die geëvolueerde Digimon heeft weer keuze uit meerdere transformaties. Hierdoor is iedere Digimon ook terug te leiden naar een van de vijf basismonsters van het spel. Heb je die alle vijf, dan kun je met wat geduld iedere Digimon proberen te krijgen. Iedere evolutie heeft echter bepaalde eisen. Voor de een heb je bijvoorbeeld een bepaald level nodig, terwijl de ander een specifiek aantal aanvalspunten vereist.

Om de juiste Digimon te krijgen moet je wel een flinke flowchart door. Eén verkeerde evolutie kan ervoor zorgen dat bijvoorbeeld jouw Agumon niet meer een WargGeymon kan worden, waardoor je een monster met ongewenste aanvallen en statistieken krijgt. Dat klinkt streng, maar gelukkig is een evolutie ook terug te draaien. Dat heeft zelfs bijkomende voordelen. Een teruggedraaide evolutie zorgt ervoor dat je Digimon een hoger level kan bereiken, wat weer toegang geeft tot hogere statistieken.

Wil je Cyber Sleuth zo efficiënt mogelijk spelen, dan moet je eigenlijk online zoeken naar informatie. Het spel laat namelijk alleen de eerstvolgende digivolve zien - en alleen als je die Digimon al in het wild bent tegengekomen. Het complexe pad naar een specifiek monster is alleen online te vinden in walkthroughs. Voor sommigen zal dat een domper zijn, maar voor ons voegt dit alleen maar wat toe aan het spel. Cyber Sleuth is een game met zoveel achterliggende systemen, dat je uren kunt besteden aan inlezen hierover.

Eén kritiekpunt over de monsters is er wel: het design ervan is verre van consistent. Het ene moment kom je draakjes tegen, waarna je later ineens een gekke man met een cape als Digimon tegen het lijf loopt. Kennelijk kunnen ze er het ene moment uitzien als monsters, om later ineens mensen te zijn. Het voelt alsof de ontwikkelaar aan tien verschillende mensen vroeg om monsters te maken, zonder die mensen met elkaar te laten communiceren.

Hoe verder je komt in Digimon, hoe harder je de grind gaat voelen. We hebben monsters gezien die we alleen konden krijgen door tientallen keren een evolutie terug te draaien - een grind die uren in beslag kan nemen. Wie een snel verhaal wil hebben om doorheen te spelen, is met Cyber Sleuth niet aan het juiste adres. Het plot hield ons echter wel geïnteresseerd genoeg om door te buffelen, zelfs op punten dat het spel wat eentonig aan begon te voelen.

Conclusie

Hoewel Cyber Sleuth soms een tikkeltje grindy wordt, zijn de achterliggende systemen en het bijkomende verhaal interessant genoeg om je urenlang bezig te houden. Dit is de perfecte grindgame om je de hele zomer bezig te houden.