Ditmaal lijkt prinses Peach de discussie over seksisme te ontspringen

Voor het eerst in 19 jaar bekleedt prinses Peach weer de hoofdrol in een Nintendo-game. De vorige keer was er veel kritisch over seksisme, ditmaal weet Nintendo op vernuftige wijze die dans te ontspringen.

Mijn recensie van Princess Peach: Showtime verschijnt volgende week in Kidsweek, maar ik wilde er vandaag alvast eventjes bij stilstaan. Zijn voorganger, Super Princess Peach, was namelijk één van de meest omstreden Nintendo-games uit zijn tijd.

Deze editie van Gamepraat telt 709 woorden en neemt drie minuten van je tijd in beslag. Vind je dit leuk om te lezen? Neem een betaald abonnement, doneer eenmalig iets op Petje Af of stuur de nieuwsbrief door naar een vriend! Dat helpt allemaal ontzettend.

Ja, het was in 2005 verfrissend en emanciperend dat Peach eens Mario moest redden in plaats van andersom, maar de achterliggende gameplay greep terug op seksistische vooroordelen. Peach haar speciale kracht was haar emotie: door blij, verdrietig, boos of kalm te worden, kon ze verschillende dingen. Een huilende Peach kon met haar tranen bijvoorbeeld een klimop laten groeien zodat ze daarna omhoog kon klauteren.

In het beste geval schilderde dat een wereld af waarin vrouwen emotioneler zijn dan mannen. Een kritischere gamer zou kunnen denken dat de tussen emoties wisselende Peach een grap is over haar menstruatiecyclus. Het was een game duidelijk gemaakt voor meisjes, maar ook één die juist de nadruk legde op vooroordelen rond diezelfde doelgroep.

Peach is nu stoerder

Nintendo lijkt sindsdien zijn lesje te hebben geleerd. Princess Peach: Showtime laat een stoerdere, vrijgevochten versie van de prinses zien, die niet langer in tranen hoeft uit te barsten om haar zin te krijgen. Ze sluipt en vecht als een ninja en gooit lasso’s als een cowgirl, waarmee ze net zo stoer weet te zijn als mannelijke gamepersonages.

De makers proberen zich wel duidelijk om een vermeende doelgroep van jongere meisjes te richten. Het spel is bijvoorbeeld beduidend makkelijker dan bijvoorbeeld Super Mario Bros. Wonder, vermoedelijk om vrouwelijke gamers aan te spreken die normaal minder snel een controller oppakken (een potentieel stereotype, volgens recente cijfers is de helft van alle gamers gewoon vrouw). Die versimpeling zorgt ook voor minder creativiteit, waardoor een ervaren gamer zich wellicht sneller verveelt.

Het achterliggende thema speelt ook een beetje in op vooroordelen rond vrouwen: Peach kleedt zich steeds om in andere outfits die haar krachten geven. Het voelt gemaakt om vrouwen aan te spreken 'die veel van kleren houden'.

Daar had de game op bekritiseerd kunnen worden, maar Nintendo heeft dit vernuftig weten op te vangen door alles af te laten spelen in een theater. Ieder level is een eigen voorstelling, de outfits die Peach draagt de kostuums. Een manier waarop je de verkleed-mechanic minder gendernormatief kunt maken. Het is een Peach-game over kleren, die deze potentiële doelgroep nog steeds kan aanspreken. Maar dan zonder dat het inherent meisjesachtig is.

Elders verschenen

• Ik recenseerde voor NRC Handelsblad Dragon’s Dogma 2. Een game die haast voelt als een remake van het origineel. Het is een sandbox-game die niet voelt als takenlijstje, maar je echt dwingt in het moment aanwezig te zijn.
• Spelers op een groot Apex Legends-toernooi werden gehackt. Daarbij activeerden de hackers op afstand cheatsoftware. Een hack als deze zag ik nooit eerder - ik mocht duiden wat er aan de hand was bij het Jeugdjournaal.

Verder interessant deze week

• Er is eindelijk een trailer van Amy Hennigs Marvel-game.

• Capcom maakt al jarenlang geen Mega Man-games meer. Maar Inti Creates, de studio die eerder meehielp aan de Zero- en ZX-games, ontwikkelt nu een spirituele opvolger van Mega Man Battle Network.

• Poker-maar-niet-poker-hit Balatro is één miljoen keer verkocht. Er is ook een versie voor smartphones in de maakt.
• Stardew Valley heeft zijn langverwachte 1.6-update gekregen.
• De nieuwe Star Wars-serie The Acolyte heeft een trailer. Geen game, maar he.

• De specificaties van de PlayStation 5 Pro lijken op straat te liggen. Is de tijd waarin we tussen 4K en 60 frames per seconde moeten kiezen voorbij?
• Bloomberg-journalist Jason Schreier was te gast in de podcast van Aftermath voor een boeiende discussie over journalistiek.

Tot de volgende keer!