Cocoon

Na Limbo en Inside zijn ontwerpers Jeppe Carlsen en Jakob Schmid de nieuwe studio Geometric Interactive gestart. Cocoon, de eerste game van dat bedrijf, is meteen een meesterwerk.

Aan de oppervlakte is Cocoon een vrij simpel spel dat je op slechts twee manieren bestuurt: je beweegt je insectachtige robotje met de linkerpook, terwijl je met de A-knop schakelaars omzet of objecten oppakt. Je wordt in een mysterieuze wereld gedropt zonder tekst en uitleg, waar je na voorzichtig verkennen iets geks vindt: een soort grote knikker met in het midden een andere wereld, waar je met behulp van een speciale machine in kunt duiken.

Knikkers

Dat is de voornaamste gimmick van Cocoon. De werelden in die knikkers beginnen als zelfstandige levels, waarin je bijvoorbeeld een vliegend robotje moet vinden die deuren kan openmaken in een andere wereld. Naarmate de game vordert, raken de werelden in de knikkers meer met elkaar verbonden en is het heen en weer springen ertussen deel van de gameplay. Vliegt er een laser op je af? Spring even de knikker uit en wacht tot hij is gepasseerd, om daarna snel naar binnen te gaan en door te lopen.

Puzzels worden nooit nodeloos moeilijk en blijven prikkelen: steeds weer worden nieuwe elementen geïntroduceerd die je perspectief op het spel veranderen. Het maakt de speelduur van in totaal vijf uur eigenlijk perfect. Was de game langer, dan zou hij waarschijnlijk in herhaling vallen.

Dune en de Romeinen

De wereld van Cocoon is daarnaast net mysterieus genoeg om te blijven intrigeren. De game vertelt niet wie je bent of wat je probeert te doen, maar zit wel vol met exotische, buitenaardse apparaten waarvan de functie vaak pas blijkt als je er mee hebt geëxperimenteerd. Het is een wereld die aanvoelt als die in de Dune-boeken, waarin alles op een net andere, minder vanzelfsprekende manier in elkaar zit en je een onderhuids gevoel meekrijgt.

Naarmate je speelt ontpopt zich een verhaal dat open is voor interpretatie. We willen het niet spoilen - het uitpluizen van wat er gebeurt is één van de leukste dingen in Cocoon - maar het is prijzenswaardig hoe subtiele verwijzingen naar andere sciencefiction en Griekse mythologie met elkaar worden verweven tot iets unieks.

Vorm en functie samengebracht

Het is een game die vorm en functie perfect met elkaar verweeft. In beeld verschijnen geen onnatuurlijke teksten die context proberen te geven aan wat je doet - in plaats daarvan laten lichten in torens, bruggen en stations zien wat ze doen zodra je op de A-knop drukt. Het helpt je om dieper in de wereld te worden gezogen. Je bent immers niet de speler die instructies op het beeld volgt, maar iemand die echt al deze apparaten bedient.

Geometric is er in geslaagd die integrale designfilosofie zelfs toe te passen bij de kleine hoeveelheid bazen die je bevecht. Waar andere games je een levensbalk geven en een game over-scherm tonen als die leeg raakt, pakt Cocoon het veel eleganter aan: bij een fout pakt de baas je vast en word je letterlijk uit de wereld geworpen, waarna je weer terug moet lopen om het gevecht opnieuw aan te gaan. In grote lijnen ga je feitelijk game over, maar Cocoon doet dit op een manier die naadloos aansluit op de gamewereld, waardoor je geen enkel menu te zien krijgt. Het houdt je in de flow en voelt onwijs slim - een beetje zoals hoe Hades de permadeath van roguelikes in zijn verhaal integreerde.

Conclusie

Het maakt Cocoon het ultieme voorbeeld van waar een game naar moet streven: vol met puzzels en een vreemde wereld om je te intrigeren, perfect samengevouwen in een eindproduct waarbij onduidelijk is waar de wereld eindigt en de gebruikersinterface begint. Het is een game die geen tutorials of uitleg vereist - het spelen hiervan is net zo vanzelfsprekend als fietsen op een fiets. Ondanks deze eenvoud vormt zich snel een complex spel dat lange tijd door je hoofd blijft spoken. Cocoon is een game waar we nog jarenlang naar kunnen verwijzen als voorbeeld van een perfect puzzelspel.