Brawlout

Het is onmogelijk om over Brawlout te praten zonder het ook over Super Smash Bros. te hebben. Zowel visueel als in speelstijl is de game haast identiek aan de franchise van Nintendo - maar dan wel met een paar leuke eigen ideeën.

Laten we bij de kern beginnen: Brawlout is een vechtgame waarin je met maximaal vier man tegelijk kunt vechten. Iedere klap laat het percentage bij een tegenstander stijgen, waardoor hij of zij verder wegvliegt bij een klap. Schiet een personage het level uit, dan verliest die een leven.

Deze formule kennen we uit Smash Bros., maar is nog steeds vrij uniek in vechtgames. Ieder personage heeft ook maar een aantal speciale en basisaanvallen die niet in complexe comboreeksen geregen kunnen worden. Het maakt Brawlout een wat luchtig spel, waarin je met een beperkt arsenaal de andere spelers te lijf gaat en alle kanten op vliegt.

Een leek zou Brawlout daarom een partygame in plaats van een competitief vechtspel noemen, maar de praktijk steekt anders in elkaar. De simpele aanvalsset van ieder personage biedt misschien minder variatie, maar hierdoor ligt de nadruk veel meer op je eigen reflexen en snelle denkwerk. Je zit in Brawlout geen frames te tellen, maar gebruikt je personage als een verlengstuk van je eigen instinct. Neem je het op tegen iemand van jouw niveau, dan zijn potjes zowel intens als hilarisch. Een combinatie die we in slechts een handjevol multiplayergames tegenkomen.

Nintendo-charme

Het vechtsysteem van Brawlout zit misschien wel op het niveau van recente Super Smash Bros.-games. Daar staat tegenover dat de charme van Nintendo’s eigen serie in dit alternatief duidelijk ontbreekt. Nagenoeg alle personages in de game zijn bedacht door de ontwikkelaar, op de uitzondering van twee cameo’s uit Guacamelee en Hyper Light Drifter na. Bij deze personages ontbreekt de persoonlijkheid die we van Nintendo kennen. Wellicht is het oneerlijk om het design van Nintendo-spelfiguren te vergelijken met die van een kleine studio, maar de identieke spelsystemen maken het onmogelijk om ze niet continu naast elkaar te zetten terwijl je speelt.

Daarnaast vind je hier niet de willekeur van een Nintendo-game. Er zijn geen willekeurige voorwerpen en wapens die naar beneden vallen en levels veranderen amper terwijl je er in vecht. Dat is prima voor de eSporter die alleen maar met Fox op Final Destination wil spelen, maar het maakt van Brawlout de mindere partygame.

En dan is er de grind. Als je Brawlout voor het eerst opstart heb je toegang tot de helft van alle personages en een drietal levels. Wil je er meer, dan zal je twee verschillende valuta moeten sparen om pinata’s te kopen, waarin een willekeurig personage, een skin of een andere cosmetische upgrade te vinden is. Het riekt naar lootboxen zoals in Battlefront 2, maar gek genoeg bevat Brawlout geen microtransacties om deze pinata’s mee aan te schaffen. Prima, maar je bent alsnog iedere dag aan het grinden om je gewilde personages en levels te ontgrendelen. Iedere dag krijg je een aantal missies waarmee je een klein beetje van de benodigde valuta bijverdient, net als in een free-to-play-game.

Melee

Bovenstaande kritiek weegt voor een specifiek publiek helemaal niet zwaar: de Melee-spelers. De kleine subset Smash Bros.-fans die al jarenlang de GameCube-versie op hoog niveau speelt en zich qua vaardigheden meet met de meest geavanceerde Street Fighter-spelers. En daar is Brawlout duidelijk voor bedoeld.

De grind voor een nieuw personage is tergend als je af en toe een potje speelt, maar is amper een bezwaar voor iemand die zijn of haar personage meester wil worden. Hetzelfde geldt voor de ontbrekende party-elementen, en zelfs de wat minder karaktervolle personages zijn op hoog niveau iets minder een bezwaar.

Waar we ons wel zorgen over maken voor deze groep spelers is de online multiplayer. Bij onze reviews hebben we slechts een handjevol potjes kunnen spelen, omdat er weinig journalisten online waren. Wat daarbij wel opviel was dat de game peer-to-peer-technologie gebruikt waar geen servers bij te pas komen. Dat zorgt voor wisselende ervaringen, waarbij één slecht geconfigureerde router het spelplezier voor beiden kan verpesten.

Het is hoe dan ook dapper dat de ontwikkelaar van Brawlout zich op zo’n specifieke doelgroep durft te richten. Smash Bros.-spelers zijn in 2017 slechts een kleine club, en de meest competitieve spelers zijn daarbinnen een nog kleinere niche. Dat er juist voor hun nu een vechtgame is voor een Nintendo-platform voelt als magie.

Conclusie

Het is makkelijk om het nieuwe Brawlout een Super Smash Bros.-kloon te noemen. Ergens zou je ook gelijk hebben, want de kern van de game doet wel erg denken aan Nintendo’s vechtgamereeks. Maar waar Smash Bros. een partygame is, voelt Brawlout veel meer aan als een competitieve titel. Eentje die oude spelers van Smash Bros. Melee wellicht kan bekoren. Je moet alleen wel bereid zijn om héél veel te grinden om alle spelelementen te ontgrendelen.